>(terug) naar overzicht reportages<

JAAROVERGANG 2004-2005 bij Agnes & Freddy

Het huisje in de Sparrestraat 10 is voor de gelegenheid omgetoverd tot een uitnodigend gelegenheidsrestaurant met voor eenieder van de reservanten zijn/haar eigenste napje en Tenerifiaans roze peperboeketje. 't Is iets na half zevenen en een frisse, parelende schuimwijn opent het aperitief. Hoorntjes met kruidenkaas en/of zalmmousse, kroepoek en nootjes en andere amuze-gueule doen het vervolg van het openingswerk. Ondertussen arriveert het gros van de Bundertantes en nonkels met betreffende aanhang. Andermaal wordt oudejaarsdag bij de Bundervoets in familieverband gevierd. Deze keer bij Agnes en Freddy.

Het keukengeweld opent pas écht als het voorgerecht wordt opgediend: een terrine van staartvis, kabeljauw en pladijsfilet, ingepakt in gerookte zalm en gegarneerd met garnaaltjes, rode bieten- en luzernescheuten, een kerstomaatje en een toefje ijsbergsla, te nuttigen met brood en een droge witte wijn. Deze delicatesse wordt in één beweging gevolg door een delicieuze groententomatensoep met overvloedige balletjes, door Freddy in de voorafgaande twee weken eigenhandig gerold en (middels een door het huis eigen ontwikkelde en geheimgehouden techniek) álle gepersonaliseerd met de naam van de genodigde! Nooit gezien. Een exclusiviteit van het huis waarvoor je heel ver zult moeten gaan om zoiets nog eens tegen te komen.
Volgt een kleine pauze en Roos en Walter vervoegen de feestdis. Wanneer die, welliswaar niet op dezelfde lijn vertrokken, het degusterende peleton hebben bijgebeend, kan, om logistieke obstructie te vermijden, ‘per vier’ in den avant-salon aangeschoven worden voor de bediening van het hoofdgerecht, oogstrelend en tot in de puntjes verzorgd op het bord geschikt door de perfect op elkaar ingespeelde gastvrouw en gastheer.
Het wordt: een ondergenapeerd varkenshaasje gevuld met zongedroogde tomaten, verse basilicum, pijnboompitten en fetakaas, omkranst met gebakken witloof, een halve tomaat, een gestoofd champignonassortiment en -alweer door Freddy- zelf gefrituurde aardappelbolletjes, deze keer evenwel niet gepersonaliseerd (tja, de betreffende techniek staat nog enigszins in zijn kinderschoenen en blijk nog niet volluit toepasbaar op aardappelbolletjes. Máár er wordt aan gewerkt!).
Inmiddels worden verwoede pogingen ondernomen om een collectieve Bunderbrief te schrijven aan zusje Chris in het verre Tenerife.
De ontvangst is alvast al de moeite geweest en aan de uitnodigende firma wordt een ingekaderde herinneringsfoto van de fietstocht van afgelopen 13 augustus door de Bunderzussen én een bloemstukje geoffreerd.

Volgt een dessert ..., een exquis en exclusief dessert: een ‘torentje’ met tussen zelfgebakken koekjes (naar gefluisterd werd, door Freddy zélf één voor één gebakken, in zo’n héél klein oventje, maar bevestiging hierover kon niet worden verkregen), zelfgemaakte chocolademousse en zelfgekocht ijs, genappeerd met vanillesaus en zelfgemalen pistchenootjes, gevolgd door koffie van soorten: gewone dessertkoffie, decafeïné en half gewone én halfdécafeïné -speciaal voor Charles-, mét chocoladearrangement ...

Countdown. De laatste vonk van het oude jaar ontsteekt die van het nieuwe. 2005 is een feit waarop voor een tweede keer geklonken wordt, eveneens middels de bruisende méthode Champenoise.

Na de nodige ‘gelukkig joar en een goeie gezondheid’, ne ‘gelukkigen langs hier en langs ginder’, ‘veel van dit’ en ‘niet teveel van dat’, … gewenst, kan de multilaterale cadeau-overhandiging een aanvang nemen.
Johan heeft daarvoor een spelletje bedacht: iedereen schrijft op een papiertje een woord dat verwijst naar het voorwerp van zijn cadeau. Beginnend met den oudsten, wordt zo’n papiertje ‘getrokken’ en de bewuste persoon mag het bewuste woord uitbeelden. Wien het woord raadt, ontvangt dan van de bewuste persoon zijn bewust cadeau. Toegegeven, ’t klink allemaal ingewikkelder dan het is, maar er wordt heel veel leute aan beleefd.
Onder de voorwerpen bemerken we: émmers plantjes, fotoalbums, een toiletzak, fotostaanders, een kaarsenhouder, kookboeken met een handdoekje om het kookzweet af te kuisen (een uitgelezen cadeau voor Freddy en Charles, dé uitgekookte chefs van de familie), bureau-accessoires, een dikke fles wijn, etc.
Opvallend zijn ook de vele kuurproducten, blijkbaar dé hipe in de ‘party goods’ de dag van vandaag, o.m.: douchegerief voor een ‘douchekuur’, (bad-)kaarsen voor een ‘badkaarskuur’, speculoos met nootjes voor een ‘speculoos-met-nootjeskuur’, 2 paar pastaborden voor een ‘pastakuur’, en zoveel meer … We gaan er heel 2005 ons bezigheid mee hebben!
Walter heeft geen problemen met het uitbeelden van ‘kader(-personeel)’, Lieve wel wat meer met ‘geen hout’ (wie wil nou zoiets geraden hebben?), Annemie heeft dan wel héél veel moeite met een ‘bad (te) nemen’, gevolgd door ‘douce’ waarmee Marc dan weer helemaal geen probleem heeft. Marleen heeft het tenslotte niet gemakkelijk met ‘herinnering’. Iedereen zoekt het ruim wat verder: van 'aureooltjes' en aanverwanten tot 'Aha-erlebnis' en 'transcendente meditatie'. Ternauwernood wordt zij uit haar quasi-spiritistische seance verlost, zijgt ter aarde, maar weet door een occasioneel aanwezige gebedsgenezer heil te vinden.
En al die tijd is Freddy bezig met in de keuken uit te beelden dat hij 'den afwas aan ’t doen' is, en niemand die ’t ook maar enigszins weet te raden ...

De nacht vordert. Tijd om middels de film die tante Bie in Sleidinge opgenomen heeft, de mémé 90-viering van 18 september 2004 nog eens gezamenlijk te herbeleven. Halfweg druipen de eersten huiswaards: Annemie en Roos hebben morgen (vandaag dus) den vroegen en voor hen zal 't zonder meer een kort nachtje worden. De anderen genieten nog eventjes na van ‘Colletse’ en wanneer de klok naar halvervieren draait, volgt een mutuele saluut en treedt in de Sparrestraat in Lovendegem opnieuw de gebruikelijke rust in.
We hebben het gehad en Freddy en Agnes ook. 't Is mooi geweest. ‘Tot volgend jaar’ dus.

Luc en Gaby, 31 december 2004-1 januari 2005

>naar reportageoverzicht 2004<

-------------------------------

En TOCH GAAN ZE TROUWEN!

Zondag 26 december 2004. Het nieuwsrapport maakt melding van een aardbeving die de afgelopen nacht heeft plaatsgegrepen, enkele minuten later gevolgd door een tweede beving in Bangladesh, beide op de breuklijn van de Euraziatische plaat en de Indisch-Australische plaat, dezelfde breuklijn waarop in de afgelopen geologische era's ook de Himalaya, 's werelds meest immense bergmassief werd gevormd.
Het epicentrum van de eerste beving bevindt zich 'iets' ten noordwesten van het eiland Sumatra: een 'zeebeving' dus. Zij is met haar 9,8 op de Richterschaal een van de zwaarste aardbevingen van de afgelopen eeuw en de directe (en indirecte!) vernietigende gevolgen ervan op materieel en menselijk vlak zullen nooit gekend (ook letterlijk!) en niet te overzien zijn. Niet alleen het 5 duizend Km-lange kustgebied van de landen rond de Golf van Bengalen (Sri Lanka, Indië, Bangladesh, Myanmar (Birma), Taïland, Maleisië en Sumatra, het 'eerste' grote eiland van de Indonesische Archipel) worden getroffen door de alles vernietigende tsunami's. Zelfs de oostkust van het Afrikaans continent, een goeie 5.000 Km verder en 6 uur later, zal zo'n aanstormende vloedgolf te verwerken krijgen met enkele 100-den doden in Somalië -voornamelijk vissers- tot gevolg. Enkel Kenia kan blijkbaar tijdig gewaarschuwd worden (én waarschuwt) en daar is de dodentol dan ook zeer beperkt geweest.
De eerste meldingen spreken van 3.000 doden. Wie weet waarover hij het heeft, verwacht een vermenigvuldiging van het dodental om de zoveel uur en een honderdvoudige eindbalans.
De natuur, zeer zeker ook in zuidoost-Azië, kan in onze ogen immens mooi zijn, maar is niet 'gemaakt' voor toevallige passanten op deze aarde als u en ik. Hij kan onverbiddelijk zijn, voor u of voor mij of ... voor honderden duizend anderen! Je kunt er ánders over denken en het vooral anders willen, maar er iets aan veranderen, zul je niet.

Bij den enen al wat vroeger, den anderen al wat later, begint de frank te vallen dat Jo en Vicky uitgerekend in dié streek hun stukje wereldreis aan 't maken zijn. Ook de webmaster moet hun mails erop natrekken om hun route doorheen zuidoost-Azië te reconstitueren en trachten in te schatten waar zij zich bevonden toen deze 'rimpeling van de aardkorst' zich diep op de zeebodem voltrok en een uurtje later het continentaal armageddon veroorzaakte. De mail van 9 december vermeldt dat ze per vliegtuig ("het heeft ons wel wat kluiten gekost") in Jakarta, de hoofdstad van Java zijn gearriveerd, het tweede grote eiland aan de zuidelijke oceaanrand van de Indonesische Archipel, en dat ze de volgende dag de trein gaan nemen naar Jogyakarta, richting Bali waarvan we eerder reeds vernomen hadden dat ze daar de jaarovergang 2004-2005 wilden doormaken.

Maandag 27 december. Riet weet te vertellen dat ze reeds enkele dagen in Bali zijn gearriveerd. Goed nieuws, denken/hopen we.
Bali ligt langs de voornoemde oceaanrand en via de oceaan gemeten toch al op ruim 3.000 Km van het epicentrum van de bewuste zeebeving en ook al enigszins in de 'schaduw' van het grote geweld. De schade op Bali zal dus, vergeleken bij de schrijnende beelden die we inmiddels op de TV te zien krijgen, kunnen meevallen.
Helemaal anders zal het er uitzien voor het eiland Nias waar zij een paar weken geleden verbleven en waar zij "Paulinus tegenkwamen. Echt een fantastische kerel van ginder die, zoals de meeste Niassianen, nog nooit van zijn eiland is geweest. 19 jaar, 4 broers, 1 zus, strenge neo-katholieke vader, verlegen zachtaardig karakter, arm als de straat maar door en door oprecht (wat, naar onze ervaring, uiterst zeldzaam is in Indonesië), een hart van goud, ... kortom, een kind van den hemel, 'the nicest guy in Nias'. Hij heeft mij leren surfen. ...".
Nias ligt op amper 700 à 800 Km van het oceanisch epicentrum van de beving én in het directe veld van het golffront ...

Dinsdag 28 december. Er wordt op het thuisfront over en weer gemaild. Een van de vrienden van Jo, Frederik Audenaert, komt in de namiddag met een geruststellende mail, en iets later met een telefonische bevestiging van Riet, dat er een (kort) telefonisch contact is geweest tussen Vicky en haar mama met de boodschap dat het hen goed gaat.
Het Ministerie van Buitenlandse zaken bevestigt inmiddels dat Bali niet echt tot het rampgebied wordt gerekend.

Een trouwfeest in 2005?
Bien que nous ne sommes que des passants ici, we zullen er zijn (als de natuur het toelaat)!

Luc Bauwens, 29 december 2004

>naar reportageoverzicht 2004<

-------------------------------

3 KAARSJES voor het BUNDERWEB

"Tenslotte, in de aanloop naar zijn derde verjaardag, bleek het nodig eens orde op zaken te stellen in dit web. Een herconfiguratie bracht de eigenlijke familiepagina's onder in een eigen subweb. Het resulterende 'Bunderweb2' beschikt, naast de gebruikelijke navigatieknoppen op de verschillende pagina's, nu ook over een menubalk bovenaan, uitgerust met valmenuutjes waardoor de webstructuur veel transparanter geworden is. Aan deze verbeterde navigatiemogelijkheden werden bovendien een aantal scripts toegevoegd: zo o.m. enkele scrollers die de bezoeker op de intro- en de nieuw(s)-pagina moeten attenderen op de evoluerende realiteit van de familie en van dit web. Een bezoek aan dit web kan voortaan confortabeler dan ooit."

Bovenstaande introductietekst vormde het sluitstuk van de derde pagina van het drieluik 'de Aanleiding', de 'Bedoeling' en het 'Resultaat' dat in zijn derde levensjaar over dit webproject tot stand kwam. 
Het Bunderweb is het afgelopen jaar duidelijk geëvolueerd.
De vormgeving van het web werd verbeterd door invoering van sober kleur, en meer en meer werden foto's van familiegebeurtenissen opgenomen in het web. Ook vanaf het afgelopen jaar sieren 2 pagina's over de familienamen het Bunderweb: eentje over de Bundervoeten en de Vermeulens, en een tweede over de familienamen van de aangelanden. 
De belangrijkste structurele ingreep bij de herconfiguratie van het Bunderweb was de afsplitsing van het eigenlijk Bunderweb, d.i. het web met de familiepagina's dat zich áchter het wachtwoord bevindt. Ook dit subweb kreeg zijn eigen navigatiemenu waarin iedere decendent rechtstreeks kan aangeklikt worden. Het staat hiermee paraat in afwachting van zijn verdere invulling. Deze laatste blijkt er dan toch aan beginnen te komen en wel in eerste instantie via de oudere tantes en nonkels. Naar aanleiding van het aan de oppervlakte komen van deze oude verhalen werd besloten over te gaan tot het opnemen van een familiekroniek in het hoofdweb. Je vindt de Bundergebeurtenissen tot dusver chronologisch gegroepeerd in vier periodes terug onder 'DE FAMILIE' > 'beetje historiek' > 'Cyriel & Germaine (familiekroniek)', zowat een hele 20ste eeuw lang.
Inhoudelijk mogen ook de vermelding en verslaggeving van de Bundergebeurtenissen in het rijkgevulde afgelopen jaar meetellen. Voor een volledige terugblik verwijzen wij naar de nieuws-van-toen-pagina van 2004 en voornamelijk naar de(ze) reportagepagina van 2004 -zoals in de introductie gesteld, gemakkelijk te bereiken via het valmenu hierboven.
Hieronder geven we een korte terugblik, het afgelopen Bunderjaar waard.

... en 1 GROTE KAARS voor 't AFGELOPEN BUNDERJAAR

Als ge 't zo eens een jaartje bijhoudt -en een Bunderwebredactie doet dat 'van nature uit'-, dan ziet ge dat er in de familie in het afgelopen Bunderjaar toch wel (weer) héél veel gebeurd is. Een overzicht.

Meer moest dat niet zijn.

Luc Bauwens

>naar reportageoverzicht 2004<

-------------------------------

MÉMÉ ZAFFELARE 90

Zaterdag 18 september 2004, 10.00 uur stipt in de voormiddag. In de kapel van het plaatselijk rusthuis komen de zangers en instrumentisten toe voor een tweede en ultieme repetitie van de liederen, die onder de muzikale leiding van Walter Verbeke zullen uitgevoerd worden in de dankmis voor 90 jaar Germaine. Wat een goedgevulde feestelijke dag moet worden, heeft hiermee een aanvang genomen.
Een uitvoerig verslag van een uitvoerige dag.

11.00 uur. De kapel is inmiddels volgelopen met nonkels en tantes, neefjes en nichtjes met de betreffende aanhang, met feestekind Germaine en haar 5 zusters en 2 broers, een aantal bekenden van de familie, en de plaatselijke zusters-Franciskanessenpopulatie als sluitstuk. De dienst wordt voorgegaan door de plaatselijke zieleherder. Het gelegenheidsensemble (vandaag een plechtig woord voor het onvolprezen Bunderorkest) is voor de gelegenheid samengesteld uit Walter Verbeke (dirigent en altblokfluit), Mieke Verbeke (sopraanblokfluit), Jeroen Bauwens (viool), Gerda Verbeke (cello), Sofie Van Der Straeten (dwarsfluit), Sam Creve (saxofoon), Caroline Lebon (baritonsax) en nonkel Johan (tuba). Bruno Bauwens begeleidt Walter en Roos op het orgel bij het tweestemmig gezongen Ave Maria van Franz Schubert. Het gelegenheidskoor wordt gevormd door de 8 Bundertantes, aangevuld met nonkel Johan en de neefjes en nichtjes & Co.: Gerda en Mieke Verbeke, Caroline, Hendrik en Willem Lebon én Bérengère, Els Bundervoet, Sarah en Sofie Van Der Straeten, Lien Meirlaen, Bruno en Jeroen Bauwens en Sam en Astrid Creve, genoeg stemmen in huis dus om enkele méérstemmige melodieën ten gehore te brengen.
Voor o.m. de tekst en de muziek van "Als moeder zong" en de foto's uit de dankmis, bekijk de fotopagina van deze dag. Klik daarvoor hier.

Iedereen zal 't beamen: 't was een schó-ó-ó-óne mis. Tante Bie heeft 't allemaal digitaal op film vastgelegd voor de geschiedenis.
Wien erbij was, zal nog jaren op die film te bewonderen zijn.

Dan op weg naar het nabijgelegen Chirolokaal in de Lovendonk alwaar de amuse-gueulkes van de hand van tante Mieke, tante Lieve en tante Chris (tortillaatjes, kaasblokjes, belegde toastjes, witloof met ansjovisjes, etc.) op ons wachten.
Ook de natte kant van de receptie is insgelijks verzorgd te noemen. Immers, naar een niet prijs gegeven recept weet meestersommelier Gilbert Van Der Straeten vakkundig de verschillende proporties in het Kirr-aperitief vakkundig aan te passen aan de zich opbouwende sfeer gedurende 'het receptioneel gebeuren'. Naar hij ons persoonlijk meedeelde: "De toonzetting tijdens de receptie op zo'n dag als deze is van UITZONDERLIJK belang!". Dat we daarvoor zo'n ware grootmeester in huis hadden was maar door weinigen geweten, maar in ieder geval, de toon IS gezet.

Ondertussen beginnen Johan en Freddy Van Petegem zich te ontfermen over de voor de gelegenheid royale 90 kg mosselen en wordt gelegenheidsfotograaf Luc Bauwens een keukenschort aangemeten om voor de gelegenheid gepromoveerd te worden tot gelegenheidsbedienaar van de gelegenheidsfriteuze.
Het EETFESTIJN neemt hiermee een aanvang en door de 54 mosselaars en de 20 stoverijers wordt er gesmikkeld en gesmuld dat het een lust is.

Iedereen zal 't beamen: 't was een lé-é-é-ékkere dis.
Wien d'r aan deel genomen heeft, zal 't zich nog lang heugen.

En 't was al geen geheim meer, biochemist Stijn heeft voor de gelegenheid 20 liter bier gebrouwen en op flesjes getrokken. Het wordt bij deze gelegenheid aan het exquise publiek voorgesteld en HET GERMAINEKEN is bij deze een feit. Nonkel Marc heeft het etiket voor het bolronde flesje ontworpen (zie hiernaast).
De waar kent 'gretigen aftrok' en van de drie volle bakken valt aldra niet veel meer te bekennen.

Iedereen zal 't beamen: 't was een sméu-éu-éu-éuïg bier.
Wien 't geproeft heeft, zal 't in de toekomst nóg mogen.

Sarah Van Der Straeten heeft met de bijstaffing van Sam Creve en Bruno Bauwens een schitterend internationaal liederenprogramma samengesteld. De rode draad doorheen dit programma wordt gevormd door de zichtkaarten die de afgelopen vakantie vanuit de verschillende vakantieoorden naar de Kerkstraat toegezonden werden.
Voor de uitvoering tekent het 'Collegium Via della Chiesa 88', het collegium vocale van de Kerkstraat 88 dus. Zij vertrekken met de bus voor een indrukwekkende en ontroerend mooie reis ...: het CAFÉ-CONCERT FAMILIAL 90UR LA GERMAINE.
Van de teksten van deze Franse, Joodse, Spaanse, Cubaanse, Corsicaans, Italiaanse, Oostenrijk-Hongaarse, Duitse, Scandinavische, Siberische, Griekse, Servisch-Montenigrijnse, Limburgse en Antwerpse liederen, hun korte toelichting door Sarah en de fotoreportage van de uitvoering van en door al die schatten, werd een afzonderlijke webpagina gemaakt. Om die te bekijken, klik je hier.

Iedereen zal 't beamen: 't was een prachtprestatie en een hé-é-é-é-émelse uitvoering door dat 'Collegium Via della Chiesa 88'.
Wien 't gehoord heeft, zal 't niet nalaten het aan zijn nageslacht te verhalen.

Volgt een DESSERTBUFFET, en wat voor een!
Vaste waarde in deze, Lorraine, zorgde naast al die andere bezigheden toch ook nog voor 2 splendide fruittaarten. De keuken van tante Roos stond in voor de rijstpap (deze keer zónder Provençaalse saus) en dochter Gerda is, sinds zij haar kunne op dat vlak heeft gedemonstreerd, aangesteld als hoflevencier voor de chocomousse voor de Bunderwebredactie. Ook de andere tantes hebben het beste van zichzelf gegeven: tante Leen stond in voor 3 potten tiramisou (allé, toch zeker 2), tante Bie voor 2 chocoladetaarten, tante Mieke voor een Spaanse taart met Filadelfia-kaas en Spaanse specerijen, tante Myriam voor een rijsttaart, een flantaart en een Noorse hazelnoottaart, tante Agnes voor een appeltaart en een kriekentaart en tante Riet voor een appeltaart en een macaronietaart. Méér moet dat niet zijn ...

Iedereen zal 't beamen: 't buffet was zá-á-á-álig.
Wien 't geproefd heeft, zal d'r zijn leven lang geen spijt van hebben.

Het podium wordt ingenomen door MEESTER MAGIËR Jeroen Bauwens die rond drie belangrijke dingen uit het leven van Germaine een kleine goochelact heeft samengesteld:
- den velo, of hoe je die ene pedaal naar omhoog en die andere terzelfdertijd naar beneden laat bewegen, behoorlijk essentieel om met die velo te blijven rijden,
- geld, of hoe je bijvoorbeeld van een briefje van € 20 er eentje van € 5 maakt, en belangrijker nog (hé Joris!), hoe je van eentje van 5 er opnieuw eentje van 20 maakt,
- het kaartspel, of hoe je ook met onzichtbare kaarten kunt goochelen -Freddy weet er nu álles van en zal 't u op eenvoudig verzoek nog wel eens voordoen ..., liefst dan zónder kaarten te laten vallen (maar, toegegeven, met onzichtbare kaarten is dit écht niet zo gemakkelijk!).

Iedereen zal 't beamen: 't was een verá-á-á-ássende act.
Wien 't gezien heeft, zal nooit begrijpen hoe 't mogelijk is.

En zie nekiêr wie d'r doar binnenvalt! Hoe iêt ie ûûk were? Ah, SLETSE!
En twee minuten loater, tedzju ûûk nog COLLETSE, de twee dûûfst' îrpels van de goechemiênte.
Wat die doar ten tûn gespreid hén moede moar es bekijk'n op de tekst- en prentsesbladzij van dienen dag.
Hierdoor aangemoedigd en 'voor de zekerheid' zal alles nog eens overgedaan worden door Germaine zelf: "DA 'K TAN NIE MOE BEL-LEU ...!"

Iedereen zal 't beamen: 't was een dramá-á-á-átische vertoning.
Wien 't gelegenheidsduo Hendrik Lebon en nonkel Markus aan 't werk gezien en de enige en echte versie van Germaine aanhoord heeft, zal 't hem zijn leven lang herinneren.

En dan, het SLOTGALA: de MÉMÉ 90-MEDLEY.
Met Hendrik Lebon als grote muze hebben ze -die van het 'Collegium Via della Chiesa 88'- op de tonen van 'Dromen zijn Bedrog' (Marco Borsato), 'Anne' (Clouseau), 'Living Doll' (Clif Richard & The Young Ones), 'Vlaanderen Boven' (Raymond Van 't Groenewoud), 'Yellow Submarine' (The Beatles), 'Barbiegirl' (Aqua) en 'We are Family' (Sister Sledge) een heuse voor Germaine op het lijf geschreven medley samengesteld, die op de valreep nog tijdens de receptie bij de buren gaan repeteren om die, nu mét gelegenheidsartiest Patrick -mét hoedje op-, live on stage ten uitvoer te brengen. Hoed af!
Ook van dit liedjesprogramma en de foto's van de uitvoering ervan werd een afzonderlijke pagina gemaakt. Klik hier om die te bekijken.

ALS TOETJE krijgt de gevierde nog een nieuw door Bruno, Jeroen en Sam op ambachtelijke wijze gefabriceerde en geplastifieerde vergrote versie van het kaartspel aangeboden: om d'r nog eens 10 jaar deugt van te hebben ...
Het feest loopt naar zijn einde, en de fotograaf maakt nog enkele foto's van de mémé en haar zussen, de aanwezige broer en nog één schoonbroer, alsook van haar dochters, de Bundertantes. Deze familiefoto's zijn op de fotopagina van de dag hier te bekijken.

NIET TE VERGETEN:
De stoverij kwam uit de keuken van tante Roos, de zaal werd 'klaargezet' door Bert, Agnes & Freddy, Johan & Lorraine en Gaby en Johan & Lorraine verzorgden ook de uitnodiging en het misboekje. De bloemversiering in de kapel en het bloemstukje voor de mémé werden verzorgd door respectievelijk Lorraine en Agnes.
Gaby heeft de hele dag gefimd en Luc heeft de hele gebeurtenis op de gevoelige plaat vastgelegd voor een reportage voor 't Bunderweb en, -eveneens- voor de geschiedenis van morgen.
En iedereen die verder niets om handen had, zorgde voor de bediening van de receptie en middagmaal en het dessertbuffet en/of helpt bij het afruimen, de schotelwasserij, het afbreken van de voor de gelegenheid gecreëerde infrastructuur en de opkuis van de zaal.
Rond 9 uur vervoegen de laatsten, misschien wat moe van al dat feestgeweld, maar zeker voldaan, de haardstede.

Iedereen zal 't beamen: 't was een héél leuke bedoening, een hele dag lang. Eentje om op te tekenen in de analen van het familieboek.
Wien 't meegemaakt heeft, zal 't nooit vergeten.

Getuige hiervan het mailtje van een der Bundertelgen:
    "Dierbare familie,
    Nog volop nagenietend op deze zonnige zondag van alle sferen, smaken en geluiden van gisteren...
    Ik vond het een schitterend familiefeest en ons mémé straalde !!!
    Trots om ééntje van het Bundernest te zijn,
    Dank je wel,
    Gerda".
Getuige hiervan, ook Walter:
    "... met een zalige nasmaak van de talrijke muzikale en culinaire hoogstandjes waar we gisteren van mochten genieten",
en tante Bie:
    "Wat ik zo mooi vind, is dat de neefjes en de nichtjes zo écht goed overeenkomen",
    ... "allemaal mooi samen op dat podium ...".

Er is nog leven na de dood.

Reportage: Luc Bauwens

>naar reportageoverzicht 2004<

-------------------------------

'JOHAN ZONDER GRENZEN': 42.195 meter in Omsk, Siberië

'Johan zonder grenzen' is het vervolgnummer op '100 kilometer Johan': op zaterdag 7 augustus 2004 om 9 uur plaatselijke tijd loopt nonkel Johan de 'Siberian International Marathon 2004' (SIM). Voor een groot deel van de 69 Belgische deelnemers gebeurt dit ten voordele van Artsen Zonder Grenzen België. Na New York, Hawaï, Zuid-Afrika en Brazilië is A.Z.G. hiermee aan zijn vijfde internationale sponsoringactie toe onder het motto "Sport zinvol. Sport met een doel".

Gezien de aarde als gebruikelijk van west naar oost draait en Omsk in Siberië toch wel een 70° oostelijker van België gelegen is, de topologische ("Our AIMS-certified marathon course makes two loops on mostly flat, paved and traffic-free roads, starting and finishing at Central Square in downtown Omsk. The race runs along the central streets and embankments of the Irtysh River") en de verwachtte klimatologische omstandigheden (18-22°C) aldaar en de fysieke conditie van de loper op dit moment (de 100 Km-loop van The Night of Flanders in Torhout achter de kuiten) waardoor de gemiddelde marathon-snelheid van deze koene nonkel toch ruim 11 Km per uur verondersteld wordt te zijn, wordt hij aldus geacht zo rond 10 voor 8 onze tijd de 42 Km en 195 m afgelegd te hebben en de finish te overschrijden (oefte, benne 'k ik blij dat ik van deze marathon-zin vanaf ben).
We hebben dat voor u uitgezocht zodat g'er zaterdagochtend 'niet wakker hoeft van te liggen'. Ervoor speciaal vroeg opstaan heeft trouwens tóch geen zin want de wedstrijd wordt niet op Sporza of waar bij ons weten ook uitgezonden -gemiste kans natuurlijk!
Dit om u er maar allemaal eens aan te herinneren dat ge nog altijd uw sponsorbedrag kunt overschrijven op 'Sporters voor A.Z.G. België, Duprestraat 94 te 1090 Jette, met vermelding "Marathon Siberië Johan Bundervoet". Wie € 10,50 overschrijft, sponsort op die manier € 0,25 (zo'n 10 frank) per kilometer. Meer kan ook natuurlijk en vanaf € 30,00 voor de 42 Km ontvangt ge een fiscaal attest voor uw belastingsaangifte van de volgende keer.
Ge kunt natuurlijk ook nú overschrijven en de vólgende keer meelopen ...

en hoe is't AFGELOPEN?
Enkele uren na den arrivé konden we op de website van SIM (Russische versie) de eerste uitslagen van de marathonloop zien verschijnen. Bij de mannekes is dat als volgt:

Zo te zien, geen Johan bij de eerste drie te bespeuren. Maar goed, dat hadden we nou ook wel niet verwacht.

Inmiddels is de wedstrijd ettelijke uren afgesloten en de officiële uitslag raakt via de SIM bekend. Na wat speurwerk -ons Russisch is ook niet zo goed meer-, vinden we:

Bundervoet Johan uit België, met rugnummer 55 en 99 jaar jong (sorry omgekeerd), heeft in een tijd van 3 uur en 44 minuten en een tiental seconden de marathon van Omsk afgelegd, voorwaar 6 minuten sneller dan door ons een beetje optimistisch -dachten we toch- ingeschat. Hij is hiermee in deze marathon als 355ste (correctie naar 356ste bij de definitieve versie, n.v.d.r.) geëindigd op het internationaal deelnemersveld en 17de op de 31 Belgen die binnen de gestelde tijdslimiet van 5½ uur over de streep gegaan zijn. In totaal waren 927 mannelijke en 128 vrouwelijke deelnemers uit 18 verschillende landen van zowat overal ter wereld ingeschreven voor de eigenlijke marathon. 768 mannen en 92 vrouwen onder hen bereikten de eindstreep.
Merk ook op dat hij deze keer tweede geëindigd is op enkele tientallen meter achter Пазов Евгений, ene 'Eugène Pasop'. Geen schande evenwel want die is 11 jaar jonger (411 jaar ouder zal wel niet kunnen).
Voor de statistici: een (AIMS-certified) marathon is 42 Km en 195 meter lang, en die afleggen op 3 uur, 44 minuten en een goeie 10 seconden impliceert een gemiddelde kilometertijd van 5 minuten en 19 seconden ofte een gemiddelde snelheid van 11,290 Km/uur.
Niet slecht voor zo'n ouwen duiker en voorzeker een mooi persoonlijk record.

Een DIKKE PROFICIAT! We sieren deze pagina nog met een mooie foto in het unieke T-shirt van ter plekke mét de medaille en de oorkonde met de vernoemde prestatie. Beloofd.

>naar reportageoverzicht 2004<

-------------------------------

'DEUX GARÇONS A LOUER': 10 dagen straattheater

Deze en andere foto's? Klik erop!

EEN INTERVIEW

Na de penismonologen van vorig jaar als antwoord op de vaginamonologen van het jaar dààrvoor, is het betreffende virus nu ook overgedragen op het poppenspel. Inderdaad, onze vrouwen zijn deze Gentse Feesten massaal naar 'The puppetry of the penis' getrokken en, waar zij tot dusver tevreden waren met een -voor Gentenaars- sinds oudsher gekende hapklare "end sossies", moet dat de dag van vandaag al minstens een deftigen Hamburger zijn, of alvast iets dat er sterk schijnt op te lijken. Normen verschuiven en ’t leven na deze 161ste Gentse Feesten wordt er niet gemakkelijk op, althans voor de mannen.
Gelukkig zijn daar nog de vaste waarden. Eén daarvan is het straattheater dat dit jaar ook 'Deux garçons à louer' over de vloer had. Hendrik Lebon volgde 3 jaar 'dans' aan het Conservatorium in Tilburg, Nederland. Zijn compaan Thijs Oudenhooven volgt er 'muziektheater'. Met de Grauwpoort 11 als uitvalsbasis trokken zij de straat op met een grote koffer en brachten daarmee, daarop, daarin ..., 10 dagen lang improvisatietheater onder het motto 'u vraagt, wij spelen'.
Vlak vóór de hekkensluiters van de Gentsche Fieste aan het werk togen, had het Bunderweb nog een interview met hen.

Vanwaar het idee om 10 dagen lang gedurende de Gentse feesten improvisatie-straattheater te brengen?
Hendrik: Ik vertrek donderdag op ‘tournee’ naar Zweden, Noorwegen en Finland. Dit kost een behoorlijke duit. Terzelfdertijd wou ik best ook wel de Gentse feesten meemaken. Een ‘creatieve’ oplossing waarbij het nuttige aan het aangename kon gepaard worden drong zich hier op.
Thijs: Deze zomervakantie zou ik niet aan mijn nieuwe voorstelling kunnen werken en, aangezien ik niet tegen stilzitten kan, belde ik Hendrik op om iets leuks voor het 'open podium' op school te kunnen maken. Hendrik wilde aan de Gentse Feesten meedoen en stelde voor iets samen te maken.

Jullie genoten samen een opleiding in Tilburg en kennen elkaar wellicht al enkele jaren.
Hendrik: We kenden elkaar niet echt van hiervoor. Ik zag Thijs op een open podium van de school met een heel goed stuk. We zijn achteraf op café gegaan en hebben er over zitten praten … Soms kwamen we elkaar tegen in de gang en gingen we naar elkaars voorstelling kijken … en maakten op een bepaald moment de belofte “wij gaan ooit iets samen doen!”. Zo zie je …
Thijs: Voordat we gingen samenwerken, wist ik alleen dat we iets moois konden maken. In de afgelopen twee weken heb ik Hendrik goed leren kennen. Maar eigenlijk kennen we elkaar pas echt, nu de laatste dag van de Gentse Feesten.

Jullie hebben wel een verschillende opleiding gevolgd en vullen daardoor elkaar aan, neem ik aan.
Hendrik: Het is héél handig dat we elk onze sterke kanten hebben: Thijs zingt, ik dans. Daarnaast hebben we ‘dezelfde’ manier van acteren, humor, ideeën, gektes, enz …, wat alles met elkaar verbindt.
Thijs: Veel ging als vanzelf en we waren goed op elkaar ingespeeld omdat we de vaste act samen hadden gemaakt.

Het publiek, hoe zat het daarmee? Welk was het moeilijkste, welk het gemakkelijkste?
Hendrik: Het moeilijkste of het gemakkelijkste publiek bestaat volgens mij niet. Het leukste publiek om voor te spelen daarentegen zijn de mensen die echt voor onze act kiezen en meegaan met het spel en zich door interactie niet laten afschrikken. Verder hangt het af van ‘truukjes’ om het publiek te boeien, zorgen dat je een goeie locatie hebt, inspelen op het publiek en dat publiek niet het gevoel geven dat het ons louter om het geld te doen is. Duidelijk laten merken dat we met onze volle goesting en plezier voor hen spelen. De mensen die daar van houden, dat is het gemakkelijkste publiek.
Thijs: In ieder geval, het publiek was tof! Na iedere show kwam er wel iemand naar ons toe om te zeggen dat z’er van genoten hadden of om ons uit te nodigen voor een ander festival. Op een bepaald moment raak je verwend en als er dan al eens een act iets minder is, dan is dat een domper. Moeilijk! Maar daarna wordt je alweer ‘ingehuurd’ en 3 minuten later staan er weer wolkjes op de grond getekend en liggen er vrolijke badeendjes over de straat verspreid …

Deux garçons verhuurt zich om ‘tegen betaling’ te spelen op wat gevraagd werd.
Wat waren de gekste verzoeken? Welke verzoeken bleken, desondanks, dan toch heel dankbaar te zijn? Van welke hebben jullie zelf het meeste genoten?
Thijs: Het gekste was wellicht die Duitse pornoscène, die overigens zeer succesvol was. En dan die vrouw die tegen me op begon te rijen; ze wilde mij duidelijk voor iets ‘leuks’ inhuren … Maar het tofste vond ik het riool (= de koffer als, n.v.d.r.) ingaan.
Hendrik: Die rioolscène hebben we gespeeld voor een publiek van voornamelijk kinderen. De interactie met hen verliep zeer vlot en plezant. De opdracht een Britney Spearsmedly te maken is ook heel goed gegaan, samen met het party-lied. En ook de dansact met de vraag “dans zoals in een bibliotheek” was ook heel geestig.
Sommige verzoeken waren echt wel te gek, zo van “zing terwijl je op je hoofd staat”, over salsadansen (no problem), een scène uit 'Romeo en Julia' acteren (lukte best ook!), tot “speel een 'bouletten-musical'".
Thijs: Ook de verdraagzaamheidsscène was onvergetelijk: op het einde gingen we iedereen knuffelen, en kwam er een bus aan en die gingen we ook knuffelen. En ik dook de bus in en ging de chauffeur knuffelen …

10 dagen straattheater, wat betekent het voor jullie?
Hendrik: Het was in het begin heel erg zoeken hoe we op straat onze act het best konden doen, hoe we het publiek het best konden bereiken en hoe we samen konden werken, want we kenden elkaar uiteindelijk niet zo goed. Maar het is tof om te zien hoe onze vaste act gedurende die 10 dagen vorm heeft gekregen, hoe die veranderd en aangepast is ten aanzien van de reacties van het publiek en onze eigen ideeën. Het is fantastisch om te beleven hoe we in die 10 dagen zo vlot met elkaar hebben leren opschieten. En dat enthousiasme, daar genoot het publiek gewoon van mee! Het leukste om te ervaren is dat mensen genieten van wat je doet. Zo kwam een vrouw ons na de act vertellen: “Je hebt me vandaag voor het eerst doen lachen”, en daar doe je het voor.
Mijn conclusie is: zorg dat je een goed onderbouwde act hebt waarin je vanalles kan en daarbij het plezier blijft behouden om te spelen. Doe het voor de mensen en niet persé voor het geld en je leert zoveel anderen kennen die je dan weer de energie geven om verder te doen.

En Thys, wat is úw conclusie na 10 dagen straattheater hier in Gent?
Thijs: I love Gent. Het was tof om hier te zijn, leuke sociale mensen. Ik ben verliefd geworden op elk Belgisch meisje dat langsliep. De rare samenwerking met Hendrik heeft zijn vruchten afgeworpen. En straattheater is heel anders dan theater op de scène. Je krijgt een totaal ander zicht op theater en dat was heel leerzaam.
Ik voel dat ik in de toekomst heel tof theater ga maken, eerst de Benelux veroveren en misschien later ook de wereld. Maar in ieder geval: België, I’ll be back!

Wat verwacht jíj van de toekomst, Hendrik?
Hendrik: De directe toekomst brengt hopelijk een paar reacties op onze acts. Velen hebben achteraf ons telefoonnummer en e-mailadres gevraagd. Ook vonden wel meerdere mensen wat we deden zó leuk dat ze hetzelfde willen gaan doen en vroegen ons tips, adressen, etc. Ik hoop dat we hen daarbij gestimuleerd hebben.
Wat onze samenwerking betreft, hoop ik samen met Thijs nog veel stukken te gaan maken en op meerder festivals te kunnen optreden.

Bedankt voor het gesprek.

'Nonkel Luc'.

>naar reportageoverzicht 2004<

-------------------------------

JOHAN & LORRAINE, 25 jaar BUNDERVOET-VERMEERSCH

Lovendonk 6 Sleidinge, donderdag 30 april 2004, 7.15 uur in de ochtend. Hoe houdt hij het uit/hoe houdt zij het uit? Heel de familie vraagt het zich al 25 jaar af. Maar niettemin rinkelt de bel. Een totaal verraste Lorraine opent en neemt een ontbijtpakket in ontvangst, als specialleken aangeboden door de familie Bundervoet voor de 25-jarenlange taartenbak. Traantjes. "Geslaagd dus", zullen ze later zeggen -ge kent ze hé! 

Sint-Pietersstation Gent, zaterdag 8 mei 2004, een ietsje nà 7.56 uur in de ochtend.
Met enige vertraging en de nodige dosis goodwill van de NMBS-treinbegeleider is de gereserveerde coupé van de familie Bundervoet-Sleidinge ingenomen door de consoorten Bundervoet en Vermeersch, inclusief de twee oma's, de rolstoelen en een accordeon en wordt de heenreis naar 'het verre Bokrijk' aangevat. De generatie van de neefjes en de nichtjes is vertegenwoordigd met een 'ruime delegatie met aanhang' en zodoende krijgen we de gelegenheid om kennis te maken met enkele nieuwe aangelanden: Annemie, de jarige vriendin van Stijn en Tom, de vriend van Lieselot. Een half uur later in Brussel vervoegen tante Leen en haar kroost het gezelschap.
Door een beperkt comité van aangelanden Bundervoet is een gelegenheidsprogramma samengesteld en wordt het musicale deel ervan alvast ingezet. Bruno Bauwens ontkist de accordeon, Sam Creve grijpt naar de blokfluit en Walter Verbeke naar zijn 'virtuele' dirigeerstok, en op de tonen van 'In het stille Sleine' (In de stille Kempen), 'Dit is de allereerste keer', 'Johan Lamoroso' (Schele Vanderlinde), 'Toen Els nog een kleuter was' (Dat is het einde, dat doet ...), gevolgd door enkele andere evergreens uit het grote liedboek zit de sfeer in de Bundercoupé er al direct goed in. Aangepaste liedjesteksten door Walter, zie de fotopagina van die dag.
In Leuven vervoegen Caroline Lebon en Bart Van Petegem het gezelschap (ja, Leuven ligt toch niet zò ver van Waarschoot hé!).
Voor Walter -net 70- wordt meteen een heuse gelegenheidscompositie gesmeed op de muziek van '7 maal 70 jaar'. De tekst daarvan is eveneens te vinden op de fotopagina van die dag.

Bokrijk afstappeueueu!
Op het terras voor het Koetshuis worden we opgewacht door nog een kleine delegatie (mét spandoek) van de familie Vermeersch. Dra volgt in de bovenzaal van het Koetshuis een onthaal met koffie en een heerlijk stuk uit het taartenassortiment, waarna onder de leiding van 3 gidsen de cultuur-historische wandeling mét oude volksspelen een aanvang neemt. Hierbij wordt de herkomst van wel meer taalgebruik geïllustreerd: "Wie eerst komt, eerst maalt" (geldt niet voor den baron en den paster), hoe je 'uw optrekje' "optrekt", ..., en voortaan weten we ook hoe 't komt dat "iets niet door den beugel kan".
Onderweg drinken we in een historische kroeg een blonde of een bruine 'Bink'. Een kort fotografisch verslag van o.a. die volksspelen vind je op de de fotopagina van die dag.

Goed 14 uur.
Inmiddels is Liesbet gearriveerd en krijgen we nog eens Wim Verbeke, voor de gelegenheid samen met vriendin Rosalie Van Waeyenberge te zien. Voltallig nu, en met z'n 61 trekken we ten dis en ten kwis. Na de hoofdschotel krijgen we middels die quiz een mooi stukje uit de hagiografie van de 2 gevierden voorgeschoteld: het opvoedende werk van de legendarische champetter Alberic (de zatten Gentenaar), de blijkbaar zeer hemels gesublimeerde liefde van Johan tot Lucieke Staelens en zijn latere, minder verheven bezigheden in café 'De Zouaaf'.
Over smaken en kleuren valt volgens sommigen wél te discussiëren, evenwel niet over volumes en aantallen: het is volgens het absolute inschattingsvermogen van quismaster Gilbert Van Der Straeten wel degelijk 115,4 hl. bier die Johan in die 37 jaar achterover heeft gekapt en 747 is het correct aantal taarten dat Lorraine gebakken heeft in die 25 jaar (want op Pasen 1993 waren 't er maar 3). Uiteraard worden de gevierden zelf nog eens duchtig op de rooster gelegd en ze mogen blij zijn dat de tijd 'drong'.
Namens de Bunderbroers en -zussen en hun aanhang wordt hen ten slotte een cheque(ske) aangeboden waarvan de inhoud zal gebruikt worden "voor den aanschaf van tuinmeubelen". Gans de familie is uitgenodigd om ze van de zomer eens te komen proberen en zal niet nalaten zulks te doen.

Later dan voorzien dus
komt er met een heerlijke chocolamousse een einde aan het middagmaal in de bovenzaal van het Koetshuis van Bokrijk en de voorziene vrije activiteiten vinden voor de jongsten (en ook de al minder jongere) een vervulling in de grootste speeltuin van België en voor de anderen in enige site seeing in het domein vanuit het Bokrijktreintje, gevolgd door een kort bezoek aan de geurbloementuin.

18.15 uur.
Het dagje Bokrijk raakt 'op' en we eindigen waar we begonnen: in het Koetshuis. Wie op zekerheid speelt, vertrekt naar de trein. Walter en een paar anderen zijn koortsachtig op zoek naar een portefeuille mét inhoud. Zij wordt niet gevonden en ook Walter vertrekt -beetje pips- naar de trein. Kostelijke dag geweest.
Enkelen zullen op de valreep in het Koetshuis nog een pint tot zich nemen. En in afwachting hiervan wordt er in de gelagzaal van het Koetshuis ... een portefeuille gevonden, nog altijd mét inhoud.

18.55 uur.
Iedereen paraat voor de terugreis Bokrijk-Gent. Van een gereserveerde 'coupé' weten ze bij de NMBS deze keer van niets. De familie wringt zich dan maar in de tweede wagon.
Op de terugtocht houdt Freddy Van Petegem nog een beschouwende lofrede aan de gevierden. Hier pas komen écht de avonturen van Johan uit de verf en het doet mij op een bepaald moment onwillekeurig denken aan die jeugdreeksen à la Carl May. U kent ze wel, die boekjes van toen, met avonturenverhalen, het ene al stichtender dan het andere: