Mémé Zaffelare is niet meer

Ook dít geschiedde in 2009.
Na een wel zéér ‘voldragen’ leven en na een lange strijd tegen het onoverkomelijke heeft mémé Zaffelare, de stammoeder van de familie Bundervoet-Vermeulen uit Zaffelare, deze namiddag, vrijdag 11 december 2009 om 16 uur, in het bijzijn van nonkel Marc en tante Myriam, het tijdelijke voor het absolute geruild. Zoals bekend zijn de Vermeulens van een ‘sterk’ ras. Ook zíj is 95 geworden, maar -ashes to ashes-, het totaal uitgeleefd Germaineken heeft het, 3 weken na de geboorte van haar 19de achterkleinkind, uiteindelijk begeven. (12-11)

Kroniek van een aangekondigd overlijden.

Op 28 april 2005 overlijdt op 92-jarige leeftijd tijdens haar middagdutje tante Irène, de favoriete zus van mémé Zaffelare.

Mei begint niet goed: bronchitis. De mémé reageert slecht op oraal ingenomen antibiotica.
Zaterdag 7 mei: begrafenis van zus Irène. "Nee mémé, niét mee naar 't graf, op ne'n anderen keer, als 't 'weer' wa beter is". Zowat de hele familie Vermeulen met de hele overlevende neven- en nichtenaanhang uit de familie Vermeulen-Dobbelaere is aanwezig. Ruim 120 personen aan de begrafenisdis. Drukke bedoening.
Zondag 8 mei: moederkensdag. Iedereen naar de Kerkstraat. 't Vermeuleken houdt zich bijzonder kranig.
De nacht van zondag op maandag: een piepend Germaineken.
Maandag 9 mei in de voormiddag: nonkel Marc en tante Chris 'voeren de mémé binnen' in AZ Sint-Lukas: longfoto's, bloedanalyse, etc. De diagnose: bronchitis en beginnende pneumonie.
De behandeling: antibioticakuur, intraveneus 10 dagen toegediend, aërosols, corticoïden in kleine hoeveelheden, ademhalingskinesitherapie. Het hart is nog goed.
Een tussentijdse evaluatie van bloedanalyse geeft aan dat alles in de goede richting evolueert. Het infuus voor de intraveneuze toediening van antibioticum wordt gestopt op donderdag 19 mei en het ontslag volgt op zaterdagvoormiddag, de twaalfde dag.
Ietwat verzwakt terug thuis dus. Terug van weg geweest, heet dat.
De zondag: bezoek. Tot 8 uur 's avonds nog gekaart. Misschien een beetje te veel 'gesnoept' die dag?

Maandag 23 mei, tegen de middag, net geen 48 uur terug op eigen bodem: een krakend Germaineken.
Marc lichtelijk paniekerig aan de telefoon. Hij heeft de ambulance gebeld en deelt dit mee aan de Grauwpoort 11. Gaby wordt gewaarschuwd en die rept zich naar de spoedafdeling van het Sint-Lucasziekenhuis. De toestand is zeer ernstig: reanimeren? Kunstmatige beademing? Beslissingen nemen! Gaby vraagt dringende overleg met de bereikbare broers en zussen. 't Ziet er absoluut niet goed uit en de familie wordt gewaarschuwd. 't Kan voor binnen de twee uur zijn!
De medicatie is alvast herstart. De 'specialisten' verzekeren -elk vanuit hun specialiteit: "het hart is (nu dan toch maar) versleten", dat lichaam, "versleten", ja dat weten we allemaal zowel een beetje ... Maar WIE van deze 'specialisten' heeft nog zicht op 'de patient'?
De nacht van maandag op dinsdag: een brekend Germaineken? Er wordt “gewaakt”. Als 't mis gaat ..., is 't voor binnen de twee dagen.
"Het hart is nog goed" -hoe lang geleden is't dat we dát nog gehoord hebben? En de rest van 't lichaam kan blijkbaar ook nog een poosje mee. Germaine herstelt langzaam maar zeker; kruipt alweer uit die put. Is 't voor binnen twee weken?
Woensdag 15 juni. Ontslag uit het ziekenhuis.
Hooguit voor binnen de twee maanden? Dedzu die Vermeulens, toch een kranig ras!
Zondag 19 juni 2005. De kinderen hebben die namiddag afgesproken voor een evaluatie van de toestand.
Germaine kaart alweer. Ze piept en kraakt, maar breken is voor binnen twee jaar.

Zaterdag 17 december 2005. We zijn een half jaar verder. Als gevolg van hoge koorts waarbij de huisarts een hoorbare pneumonie vaststelt, wordt beslist de mémé opnieuw te laten opnemen in het Sint-Lukasziekenhuis voor een intraveneuze antibioticakuur, zo een beetje als de vorige keer, maar nu “zijn ze er goed op tijds bij”.
De nachtelijke nabijheid van haar kinderen zoals dat sinds haar vorige opname in het ziekenhuis gebruikelijk was, blijven doorlopen en, mits een béétje organisatie, wordt ook bij deze gelegenheid voor overdag een beurtrol opgesteld.
Haar gezondheidstoestand wordt precair genoemd. De genezing evolueert traag o.m. als gevolg van een antibioticum-allergie. Bij omschakeling naar een ander antibioticum reageert de patiënt goed: ook de heup- en urineweginfectie gaan de goede kant op.
Het jaareinde nadert. Het ontslag uit het ziekenhuis zal niet meer voor vóór Nieuwjaar zijn. Even wordt overwogen het oudejaarsavondfeest van de Kerkstraat naar de Grauwpoort te verplaatsen, iets dichter bij het hospitaal dus, maar van die 'halve' oplossing wordt afgezien en zo komt het dat, voor het eerst sinds jaren, oudejaarsavond niet samen met de kinderen en schoonkinderen gevierd wordt. Het feest zal later in de Kerkstraat eens overgedaan worden.
De longfoto wijst uit dat alles in de goede richting evolueert.
Vrijdag 6 januari 2006. Nogal snel wordt ineens beslist om de mémé uit het ziekenhuis te ontslaan en wordt –zowaar nog sneller- ook beslist om diezelfde avond met z’n allen in de Kerkstraat krijgsraad te houden om te zien hoe een en ander in de toekomst georganiseerd kan worden. Er zal een tweede huisarts aangesproken worden voor in 't geval. Ook wordt in de mogelijkheid voorzien om zuurstof toe te dienen. Een tillift moet het gemakkelijker maken om in en uit het bed te komen en een bijzettafeltje is ook al weer niet zo'n overbodige luxe. Alles zal in het werk gesteld worden om haar het leven aldaar zo confortabel mogelijk te maken.
So far, so good. Alweer.

Al die tijd …

is Marc, één van haar zoons, bij haar gebleven en heeft hij haar verzorgd: een waarachtig stukje levenstaak! En vier jaar lang ook hebben haar kinderen (en in bepaalde gevallen ook wel haar schoonkinderen) Marc hierbij bijgestaan, in een beurtrol, etmaal na etmaal, 's nachts zowel als overdag.
In die vier jaar gaat het gehoor achteruit, en ook het zicht: kaarten zoals dat wel eens meer gebeurde met haar broers en zussen, ook met een aangepaste (vergrootte) versie van het kaartspel cadeau gekregen op haar 90ste verjaardagsfeest, zit er op een bepaald moment niet meer in. De mémé wordt meer en meer hulpbehoevend.
Mag worden gezegd dat ook de bijstaffing van de medicinale en de geriatrische sector uit de familie een belangrijk aandeel heeft gehad om dit aftakelings- en tenslotte paleatief proces zo goed als mogelijk confortabel te laten verlopen.

Tot …

4 jaar en 8 maanden na het overlijden van haar lievelingszus Irène, het laatste levenslijntje van Maria Germaine (Germaine) Vermeulen -in de handen van haar zoon Marc-, in alle rust en sereniteit, ‘breekt’. Zó lang heeft ze moeten wachten om die zus ‘terug te zien’…
Zij is 95 geworden en in dit zéér ‘voldragen’ leven heeft ze niet minder dan 108 familiale gebeurtenissen meegemaakt! Om haar indrukwekkende genealogische persoonskaart te bekijken, klik hier.

Deze foto met de kinderen Vermeulen werd op 18 september 2004 in Sleidinge
genomen ter gelegenheid van het 90ste verjaardagsfeest van Germaine.
Van links naar rechts bemerkt u: Irène (°1912, ⁺2005), Angèle (°1921), Maria (°1928),
mémé Zaffelare (°1914, ⁺2009), Madeleine (°1922), Paul Lippens (°1922) (echtg. Angèle),
Imelda (°1910) en Julien (°1917, ⁺2007).
Firmin (°1924) en echtg. Anna Schepens (°1925) ontbreken op de foto.
Bemerk hoe de twee lievelingszussen Irène en Germaine elkaar bij de hand houden!
Voor de uitgebreide reportage van dit schitterend feest, klik hier.

Voor een stukje geschiedenis van Germaine en het gezin Bundervoet-Vermeulen uit Zaffelare, klik hier.

Luc Bauwens.
Tekstovername toegestaan mits naamvermelding en melding aan de webbeheerder.