JAAROVERGANG 2006-2007. Opnieuw een Zaffelaarse aangelegenheid

Enkele Bundertantes waren op het idee gekomen om, na de occasionele onderbreking van vorig jaar, de oudejaarsavondtraditie toch opnieuw 'en groupe' te laten doorgaan, en wel in Zaffelare. Voor 'de kado voor ons ma' werd een eenvoudig microgolfoventje voorgesteld, maar, na het napluizen van de eindejaarsaanbiedingen toch maar gekozen voor de Domo Combi microgolfoven uit de Colruyt colishop met 3 functies: microgolf, grill en hete lucht. Het eten, de menu, en de andere drukte zouden niet meer zijn zoals bij vroegere gelegenheden, maar, gewijzigde situaties nodigen uit tot creativiteit. Op zich is dat niet slecht. (12-31)

Het zou een soortement van walking diner worden. Het voorstel dat iedereen (nou ja, je weet wel ...) een naar eigen keuze gebakken quiche mee zou brengen viel in goede aarde. Een bekende chef verklaarde zich bereid tot het bereiden van een grote ketel exclusieve artisanale oudejaarsavondsoep en een bekend kunstenaar achtte het tot zijn opdracht de nodige hoeveelheden van enkele variëteiten geestrijk vocht in te slaan, evenals te zorgen voor de afsluitende ijstaart. Tante Lorraine kreeg een vrijkaart voor de quiche, maar deed op een andere manier haar duit in 't zaksken. Zie verder.
Eens het Bunderweb doorbladeren middels de dataprojector die nonkel Johan had meegebracht leek volgens iemand achteraf helemaal zo'n slecht idee nog niet, en vormde alvast een gelegenheid voor nonkel Walter om enige toelichting te geven bij het ASOR-project en een oproep te doen voor een familiale acte de présence op 9 januari 2007 als steun voor de sensibiliseringscampagne van ASOR vzw in het Europees Parlement. Zie de nieuwspagina van 2006. Klik daarvoor hier.
Meteen, en verder 'tussen de soep en de patatten door', werd een visuele terugblik op het afgelopen Bunderjaar vanuit dat Bunderweb en enkele op memory stick meegebrachte fotoreeksen. O.m. de esbattementen van de fietsende Bundertantes werden vertoond en door betrokkenen danig becommentarieerd dat ze er blijkbaar weer klaar voor zijn om er nog een jaartje tegenaan te kunnen. Ook nonkel Freddy kwam ons verbazen met een CD-tje beeldmateriaal meegebracht uit Peru.
Enkelen moesten 'vroeger' vertrekken wegens 'den vroegen' en voor de anderen (de 'uitzitters' van voorheen) werden de speelkaarten niet meer bovengehaald. 't Was goed geweest, en eens te meer was Tante Bie (goed twee uur) de hekkensluiter, maar dan lag mémé Zaffelare al lang in de armen van Morpheus. En welke dromen dié haar die nacht heeft bezorgd, zal voor ons wel altijd verborgen blijven, maar 't zou ons niet verbazen moesten er een Johan(tjen) en een Bert(jen) en zoveel anderen, er voor een 'fantastisch' optreden hebben gezorgd!

Toch nog altijd een genietelijke bedoening, zo een jaarovergang in familiekring, in het ouderlijk huis, in Zaffelare dan nog wel!

L.B., 2007-01-01

Toemaatje: de gerechten

Als het gaat over stoofpotjes, ragouts en eenpansgerechten, over lasagna's en paella's ..., of quiches of, al eens een soep natuurlijk, de hoeveelheden van de ingrediënten hoeven niet zo exact bepaald te zijn, en neen, ook díe geven we niet. De methode met de natte vinger en uitkijken naar het resultaat (ervaringsgericht onderwijs heet zulks) is de beste leerschool voor de kok, zeker als het over dié gerechten gaat die eigenlijk allemaal gemakkelijk (soms uit noodzaak of ... bij voorkeur) met 'overschotjes van de vorige dag met nog wat bij' gemaakt worden en waar niet zozeer het recept dan wel de ervaring met de ingrediënten en de uitvoering van de techniek de meerwaarde aan het gerecht moeten bieden. Hier gaat het over 'de chef' en niet over 'het slaafje van de receptuur'; hier gaat het over de 'creatie', niet over het 'afkooksel': voor minder en doen we 't niet!
Veel succes dus als ge quichiaanse of andere 'architecturale' of 'natte vinger'-ambities in de gastronomie zoudt koesteren. We onthouden u hierbij niet de familiale inspiratie in de betreffende kunne.
Maar eerst en vooral, gene zever: het voorgerecht.

1. Het voorgerecht

Omdat ze al AL die taarten voor de familie gebakken heeft, besloten de Bundertantes dat tante Lorraine, voor één keer, maar eens mocht verzaken aan de gemeenschappelijke opdracht van de familiale quichenproductie.
Dat had je maar gedacht! We weten het, ze doet het zo graag, en ook deze keer was er geen houden aan: hapjes als voorgerecht dan maar!
En wij besparen u niet de opsomming ervan:

- zalmmousse,
- tomaatje opgevuld met notenkaas,
- toastje met kruidenkaas,
- toastje met préparé,
- gerookte zalm met garnalen,
- warm potje kip- en hamragout,
- warm potje broccolipuré met gerookt spek.

2. De quiches

De quiche van Gaby, 'quiche Lorraine' genaamd
Een paar preien worden versneden en in een scheut olijfolie kort en krachtig aangestoofd met een bouillonblokje als smaakmaker. Zout hoeft dan eigenlijk al niet meer, wat peper mag. De bladerdeeg wordt in een ovenschotel geschikt en ingeprikt, waarop die belegd wordt met plakken gerookte zalm. De licht aangestoofde prei komt erover, samen met wat geklutste eieren. Alles wordt in de voorverwarmde oven op een temperatuur van 225°C geplaatst voor een 25-tal minuten. En klaar is Lorraine, heel eenvoudig en immer weer genietelijk voor wie althans de combinatie van gerookte zalm en prei weet te appreciëren.

De quiche van Agnes, de 'quiche Agnesa'
Gezouten spek, lichtekes aangebraden en een beetje aangestoofd witloof als eerste op een laag gewone deeg aanbrengen. Room en geklutste eieren met wat peper en zout erbij. Daarboven stukjes verse zalm en stukjes Brie. De quiche in den oven op 200 °C voor zo'n 35 (warme lucht) tot 45 minuten: als g'er eens in 'stekt' moet hij droog zijn en dan is 't hij goed (en volgens sommigen héél goe).

De quiche van Rit: 'een hartige aardappeltaart'
Aardappelen en wortelen liefst eventjes voorgaren en in schijfjes snijden. Courgetteschijfjes eventjes aanstoven in olijfolie. En nu kunnen we beginnen met het bouwwerk: in een springvorm worden achtereenvolgens laagvormig gestapeld (dakpansgewijs): aardappelschijfjes, wortelschijfjes, eekhoorntjesbrood en courgetteschijfjes. Dit wordt overgoten met een mengsel van zure room en melk waarin wat tijm, cayennepeper, een geperst knoflookteenje en wat peper en zout. Deze montage wordt herhaald tot de springvorm ongeveer 'vol' is om afgewerkt te worden met een laag Parmezaanse kaas. Het geheel wordt ingepakt in aluminiumfolie en is klaar voor 1 uurtje in een voorverwarmde oven op 200 °C.

De quiche van Godelieve: de '3-kazenquiche'
3 eieren worden opgeklopt met 200 ml room en 100 ml melk. Het mengsel wordt gebonden met filadelfiakaas en, met wat peper en zout erbij, op de bladerdeeg uitgegoten. Mozarella in schijfjes gesneden erop en tenslotte daarboven de gruyèrekaas. Klaar voor 20' in de oven op 200°C.

De quiche van Annemie en Marc, pompoenquiche
Vertrekken van kruimeldeeg. Pompoen wordt geraspt zoals ge dat met wortels doet. De eieren worden opgeklopt met room en melk en op smaak gebracht met peper en zout. Spek aanbakken. Op het deeg komt: eerst een laag pompoen, dan het spek en daarover wordt het mengsel met de eieren gegoten en vervolgens rijkelijk bestrooid met gruyèrekaas. En zoals bij quichen gebruikelijk, doet den oven de rest: bakken op 150 °C gedurende 40 minuten.

De quiche van Roos, de 'quiche Rosaine' (zonder evenwel)
Comme d'habitude bladerdeeg als bodem. Prei, fijn gesneden (eventueel licht aangestoofd), vervolgens in laagjes: geitenkaas, fijn gesneden hesp en tomatenschijfjes. Een mengsel van een viertal eieren met room, gekruid met peper en zout en wat basilicum erover gieten. Afmaken met wat gemalen, gemengde kaas. 25' in en voorverwarmde oven op 225°C. Onderverwarming zorgt voor een crokante deegbodem.

3. De exclusieve eindejaarsavondsoep à la façon du chef lui-même.

Benodigdheden:
- een portie ajuin, een paar preien en een selder, versneden (Vlaamser en kan het niet!),
- een aanzienlijke hoeveelheid pompoen ('beetje' vers, niet vervroren volgens die zotte gewoonte om hem eerst een paar maand, als zgn. 'sierfruit' aan uw voordeur te etalleren), ontdaan van vel en zaadlijsten en versneden in (mixbare) stukjes of in friemels gehakt middels de zgn. food processor,
- bouillon(-blokjes), eventueel kippenbouillon,
- tomatenconcentraat,
- basiskruiden: laurier, tijm, ...,
- sjalotten,
- naar gelang gewenst, kruiden als: dragon, ...
Bereidingswijze:
- De preien en de selder kort maar krachtig aanstoven in een goede scheut olijfolie (denk maar aan 'wokken'!) en aan de kant zetten.
- In de grote kasrol, de ajuin aanstoven in voldoende olijfolie en gaandeweg de pompoenstukken toevoegen en aan de kook brengen (mag onder hoge vlam (wel heel geregeld omroeren!). Toevoegen naderhand van kokend water mag best.
- De bouillon en het tomatenconcentraat toevoegen. Kruiden met laurier, tijm, ...
- Ook ca. 2/3-den van de aangestoofde prei en selder worden nu toegevoegd.
- Als het geheel aan de kook is, krachtig (kwasi glad) mixen.
- Tot slot worden het overblijvende deel van de aangestoofde prei en selder en enkele gecutterde sjalotten toegevoegd.
- Nog (héél) eventjes laten koken en klaar is de soep.
- Kort voor het opdienen kan, naar gelang de gewenste smaak, desgewenst dragon als smaakaccent toegevoegd worden.

Hemels-vol van smaak en bovendien met nog een extra gustatieve toets geleverd door de niet-meegemixte componenten (zo 'al dente' als mogelijk!). Geniet ervan!

>naar reportageoverzicht 2006<

-------------------------------

LORE in Costa Rica

De (eigen) reportagepagina hiervan wordt geregeld aangevuld. Klik hier.

>naar reportageoverzicht 2006<

-------------------------------

SOFIE in Zuidoost-Azië

Sofie heeft haar studie journalistiek afgerond en om daar eens een passend mooi sluitstuk aan te breien, vond zij een bezoek van een viertal weken aan Zuidoost-Azië, meer speciaal aan Thailand en Laos een schitterend idee. Aldus vertrok zij op woensdag 9 augustus 2006 samen met hartsvriendinnen Ans en Dorine vanuit Amsterdam, om na een korte tussenstop in Istambul, plaatselijke tijd een etmaal later vaste voet te zetten in Bangkok.
Zij was zo vriendelijk haar reisverslag met het ruimere thuisfront te delen. (08-30)

Wednesday, August 16, 2006 2:32 PM
Subject: Zonnige groetjes uit Thailand

Dag schattieieieieieis,
hier Sofie van Thailand. 
Eerst en vooral het voorspelbare, maar o zo gemeende; het is hier echt fantastisch, ook al ben ik nu lichtjes een wrak na een zware avond in de Thaise discotheken, waar we, patriotistisch als we zijn, een drinkwedstrijd zijn aangegaan met een paar Duitsers. Wij verloren, maar hebben de Belgische eer hoog gehouden. Momenteel zitten we nog in Chiang Mai, het noorden van Thailand. Morgen hopen we op verblijf bij Jeffrey en dan trekken we door naar het hoge noorden om van daaruit Laos binnen te trekken.

Om een beeld te geven: woensdag (?) zijn we aangekomen in Bangkok, na een vlucht van 13 uur. Bangkok is superdruk, vol tuk-tuks (kleine open taxietjes) die je elk moment kunnen omverrijden, en Thaise mensen die je van alles proberen te verkopen, want toeristen hier worden bijna aanbeden, soms wel storend. Maar het is sowieso wel vrij overweldigend om in Bangkok toe te komen omdat de cultuur wel flink verschilt van de onze. Ook supergoedkoop hier, we slapen in kamers van 150 Belgische frank per nacht. In Bangkok een boottochtje gemaakt om de andere kant eens te zien aangezien we momenteel een overdosis hebben van tempels. Dan met drie in een kleine tuk-tuk door Bangkok geraced voor 10 belgische frank. Je kan hier de meest toeristische dingen doen voor heel weinig geld.
Bangkok vonden we alle drie te druk om nog langer te blijven, dus hebben we de bus genomen naar Chiang Mai in het noorden, een opluchting. Daar hebben we een georganiseerde trekking gedaan in de jungle, echt super, dat was ook waar we alle drie naar op zoek waren.
Dag 1: olifantentocht door de jungle, aangezien dat we met drie zijn, willen we liefst ook alles met drie doen, maar er waren maar zitjes voor twee ... du-u-us (en vanaf nu komt de rode draad doorheen de vakantie) wie offert zich op om op de nek van de olifant te gaan zitten: MOI. Eng, de eerste vijf minuten heb ik extreem geroepen dat ik eraf wilde want het bewoog enorm heen en weer en het vrat bananen dat het gene naam had. Ook elke vijf minuten blies die heel stinkende lucht naar ons toe, en wie zat daar als buffer: MOI. Okee, wel veel gelachen ...
Na de olifantentocht doorheen de jungle getrokken, niet te onderschatten ... samen met een groep van 10 anderen. 's Avonds in de bergen zijn we bij een volksstam blijven slapen in een houten hut (over de kwaliteit van de toiletten: spreekt voor zich zeker). De volgend dag was een ganse dag trektocht door de jungle, vrij zwaar omdat het heel heet is, maar het uitzicht daar is subliem, de momenten dat je niet aan het hijgen bent boven je schoenen tenminste. Tijdens de tocht een frisse duik onder een waterval midden in de bossen, zalig, met de nodige baywatch- en zeemeerminvertolkingen (uiteraard). De tweede dag sliepen we hoger in de bergen bij mensen van dezelfde volksstam, maar nu met een waterval in onze achtertuin. Dit leidt ongetwijfeld tot nachtzwemmem, vrij schaamtelijke val daar meegemaakt, het moment dat je uit het water moet komen maar al de andere zijn al uit het water en staan te kijken, wel dan wil je liever zo snel mogelijk uit het water en niet languit vallen met je naakte kont, nog fluoriscerend wit omdat ik nog niet erg gebruind ben, voor iedereen. Wel gebeurd dus, zelfs zo hard dat een paar naakte medezwemmers mij moesten rechthelpen, ik heb nog een prachtige schaafwonde die me nog lang aan dit moment zal doen herinneren ... De volgende dag dan een lichtere wandeling, met in de namiddag een tochtje bamboorafting, weer hetzelfde verhaal: wij met drie op een raft van 2, en wie stond er recht op de bamboo: MOI, wel weer veel gelachen, al balancerend op het vlot, ik mocht mee helpen sturen met een bamboostok, ook niet te onderschatten, vijf minuten heb ik nodig gehad om de bamboostok kwijt te spelen in het water ... Zover de trektocht met prachtig uitzicht, veel groen, rijstvelden, spinnen, veel gevallen je kan het traject aflezen aan de hand van de littekens op mijn benen, armen en achterwerk ...
Terug in Chiang Mai, de stad, hadden we al direct heimwee naar de jungle, de steden zijn hier echt druk, soms wat te druk zelfs. Vanavond gaan we naar een grote openluchtmarkt en eens goed gaan eten, want MY GOD, ik kan geen rijst meer zien, gisteren gevlucht naar een McDonalds voor frieten ... deed deugd.

Okee dan, waarschijnlijk tot een volgende mail, laat weten wat de laatste roddels zijn, hoe het met jullie gaat, ... dan doen wij hetzelfde, hoe waren de Lokerse feesten trouwens?
Zonnige groeten uit Thailand,
Sofie
En veel groeten van Ans en Dorien die momenteel naast mij zwaar aan het chatten zijn met hun lief.
KUS

Tuesday, August 22, 2006 1:36 PM
Subject: Tailand deel 2 en Laos deel 1

Darlings.
Hier Sofie vanuit LAOS! Ik moet vaak ook eens in mijn arm knijpen om het te beseffen. Wel, Laos bevalt me stukken meer dan Thailand, prachtig land, echt waar. Thailand is al zeer westers geworden, zeer toeristisch en de steden erg druk. Hier in Laos gaat het er allemaal veel relaxeder aan toe, de natuur is nog ongerepter, de mensen enorm vriendelijk en op het gemak, ligt misschien ook wel deels aan hun opiumgebruik, zelfs de beesten lijken hier opium gebruikt te hebben. Spijtig dat ik geen Laosiaans kan babbelen, een praatje met de mensen hier leert je zoveel meer over de cultuur en ze staan er ook heel open voor.

We komen net terug van een grote waterval die Ans en ik deels beklommen hebben. We zijn hier trouwens gearriveerd op een goed moment, want vanaf morgen is het hier een festivalletje met bootraces en dansen op een boot. Om 10 uur 's avonds gaat alles dicht en gaan de mensen ook effectief naar huis, behalve de toeristen dan. Morgen dus het festivalletje in ons dorp en de dag daarna gaan we gaan raften, volgens de man very rapid, not dangerous but good fun. En vanavond gaan we op zoek naar die ene discotheek hier in Luang Prabang, ons dorpje. Na eerst STEAK AU POIVRE MET FRIETEN gegeten te hebben! Oh MAN, je kan niet geloven hoeveel zin ik hier in heb. Voor de rest blijf ik hier vallen dat het gene naam meer heeft, gisteren 5 stenen trappen naar benedengedonderd, weer een mooie herinnering op mijn arm bij.
Onze laatste dagen in Thailand hebben we doorgebracht op de moto, ja ik kan motorrijden en ben echt fier op mezelf, had ik nooit gedacht. Echt wel zalig met de moto doorheen het Thaise landschap, de groene bergen, even buiten het zelfs drukke Chiang Rai, een hoognoordelijk dorp, stad. Hoe noordelijker je gaat, hoe minder toeristisch en ongerepter het er nog bij ligt, maar toch, Laos is een verademing.
Dan met de boot over de Mekongrivier naar Laos. Twee dagen met de slow boat, want voor de speedboat waren we net te laat. Slowboat betekent twee dagen 6 à 7 uur op een boot heel weinig plaats om te zitten en heel veel mensen, maar de sfeer was okee en wat een landschap. Ook heel veel toeristen. We zijn 3 belgen tegengekomen waar we nu veel mee optrekken. Ook Britten die zo Brits zijn als je maar Brits kan zijn, zo van die Britse varkens die non-stop kunnen blijven drinken.
Mijn maag knort ongelooflijk en de gedachte aan steak au poivre is te sterk om nog verder te typen.

Blijf volop weetjes en roddels vanuit Belgie sturen en, mamsie, papsie en zussie, MAN heb ik al fantastische soevenirs ... Te veel en te groot om goed te zijn, maar het is hier dan ook zo goedkoop en van goede kwaliteit. Het enige dat ik hier niet vind zijn stoffen, enkel prachtige handgemaakte zijden stoffen, echt prachtig, maar die zijn hier dan wel relatief duur.
Tot mails en heel veel moed toegewenst aan de blokkers en de vakantiejobbers, de werkers en diegene die het nodig hebben.
From Laos with love,
Fiefie.
DOEOEOEOOEOEOEOEOEOEOEOEOEOEI

Tuesday, August 29, 2006 6:47 AM
Subject: Verslagje vanop een eiland

Ola,
hier een heel kort verslagje uit Thailand/Laos.

We bevinden ons momenteel op een klein eilandje (6 Km op 3 Km) in de Golf van Thailand, lekker te nietsen en volledig de toerist uit te hangen. Klinkt idylisch op het eerste zicht, maar om eerlijk te zijn is het hier niet zo heel goed weer en is het eiland in laagseizoen vrij doods, maar kom, het lekker nietsdoen doet wel deugd na zo grote afstanden afgelegd te hebben. 
Laos was verder echt de moeite, in plaats van het raften hebben we de bergvolkeren niet ver van Luang Prabang bezocht, wat gelukkig niet 1 grote commerciële opzet was, maar waar je nog een klein stukje authenticiteit kon proeven (denk je toch ten minste). 1 nadeel: het had de nacht ervoor geregend, dus het lag er ongelooflijk modderig en slipperig, waardoor we de helft van de tocht zowaar naar beneden zijn geslierd of gedonderd, maar wel weer grappig.
De dag erna zijn we naar een nog kleiner dorpje opgeschoven Vang Vieng, 1 grote toeristische straat eigenlijk gevuld met lig-bars die alle afleveringen van Friends afspelen. Vele bars bieden een special menu aan met happy pizza, opium tea, happy garlic bread, happy pizzas, ... in Laos kan dit blijkbaar allemaal.
Hoogtepunt was de volgende dag toen we gaan Tuben zijn op de rivier: in grote plastieken banden zijn we de rivier afgevaren met om de 5 minuten een pitstop in een bar aan het water waar ze je uit het water trekken aan de hand van een soort vislijnen, zalig in het water dobberen met de mooiste uitzichten rondom je. En vanop een hoogte in het water geslingerd à la Tarzan, knikkende kniëen en alles behalve elegant, maar wel spannend.
Voila en nu op ons eilandje, voor de laatste week, snif, ...

Voor de geinteresseerden: Neen, nog geen sympathieke Thai opgedaan, ze zijn hier echt zo klein! Ik zal er eentje meenemen als souvenir, ik denk dat ze net in mijn rugzak passen.
Yours truly,
Sofie.

(wordt vervolgd)

>naar reportageoverzicht 2006<

-------------------------------

Fietsende BUNDERTANTES gaan vreemd: DONAU-FIETSEN

Ze doen het al langer natuurlijk en tante Myriam deed het met haar wederhelft ook al tussen Wenen en Boedapest. Maar waar 't idee deze keer vandaan kwam, moet je hen zelf maar eens vragen. Deze keer mocht het wel eens wat meer zijn dachten ze en de drie fietstantes Chris, Lieve en Bie vatten het plan op om ook maar eens een stukje Donau te gaan affietsen. Ook UZ-collega Ginette wordt er bijgehaald -kwestie van met z'n vieren te zijn moest er ooit gekaart moeten worden ...
Tot nader order alvast: "Vakantie? Gewoon zalig fietsdoen, meneer!" (08-13 - 08-23)

Zoals we 't vroeger al eens deden, brengen we, met SMS-boodschappen als eerste elementaire informatiebron, ook nu verslag uit vanuit de thuisbasis van het Bunderweb in Gent. Inmiddels hebben we dit korte verslag aangevuld meer verhalend proza uit onverdachte bron. Enig beeldmateriaal is inmiddels op een fotopagina aangebracht. Klik daarvoor hier, of op de link 'van de dag' in het tekst.
En alweer konden we 't niet laten, ook deze keer geven we enige onvervalste randinfo, deze keer over de Donau -wat had je gedacht!

Zaterdagochtend 08-12.
Heel vroeg uit de veren -voor alle zekerheid maar allemaal in de Pensstraat 18A blijven slapen-, vertrekken ze om 05 uur met de fiets naar de parking aan het station van Wetteren (waar is de tijd dat de koereurs met hunne velo naar de koers reden?). Nonkel Charles is zo vriendelijk de bagage op tijd en stond aan de bus af te leveren. De fietsen worden in de aanhangwagen geladen, en de bus kan vertrekken.
In de bus wordt al dadelijk de nodige sfeer erin gebracht: verwelkomingswoordje op een eigen originele manier, een quiz, een persoonlijke voorstelling van iedereen (naambadges!) waarna iedereen een omslag ontvangt met een persoonlijke opdracht die zij tijdens de reis dient te vervullen. Kort gezegd, de heenreis via Keulen, Koblenz, Frankfurt en Nürnberg verloopt vlotjes en rond 18.30 uur komt de Duits-Oostenrijkse grensplaats Passau in zicht. Het weer is goed.
Een deugddoende nacht wordt doorgebracht in Hotel Achat.

Zondag 08-13.
Na een uitgebreid ontbijt om 8.30 uur in Passau de fiets op om al direct in de Altstadt de samenvloeiing van de Donau met de Inn en de Liz (elk met hun eigen kleur!) te gaan bewonderen en een bezoekje te brengen aan de prachtige Sint-Stefansdom met het grootste orgel ter wereld. Onderweg wordt de barokke kloosterkerk in Engelhartzell bezocht.
Vanuit Schlögen: "Prachtige fietstocht, 54 Km naar Schlögen, mét boottochtje. Zonnig weer en 'n zotte bende met maar 2 lekke banden." Behalve een lekkere Oostenrijkse maaltijd wacht ons in hotel Haibach-Pointer een deugdelijke nacht.

Maandag 08-14.
Vanuit Schlögen genieten we van een prachtig uitzicht op de 'Donaumeander'.
Onderweg, in het oude vissersstadje Aschbach kunnen we genieten van de kleurrijk geschilderde koopmanshuizen en in Wilhering bezoeken we een prachtig Sistercienser abdijkerk met vrolijk Rococo-interieur. Uitgebreid gepicknicked, welliswaar niet heel en al in het droge.
Vanuit Linz: "Vandaag hebben we 64 Km achter de kuiten, Lichte regen". ... Iets wat wij hier op het thuisfront niet kunnen zeggen (!). "Het viersterrenhotel (Hotel Steigerberger n.v.d.r.) is super de luxe." Goed, hier thuis doen we 't ook voor niet minder.

Dinsdag 08-15.
Met een deel van de groep fietsen we naar Mauthausen voor een bezoek aan het gewezen concentratiekamp aldaar. Indrukwekkend. De gruwelen van de deportatie zijn er nog altijd intens voelbaar.
In de namiddag is een stralende zon van de partij.
Vanuit Amstetten: "Met de etappe Lintz-Amstetten met o.m. een beklimming van 11° hebben we alweer 70 Km in de benen. In één woord: zalig!"
Een lekker Oostenrijks avondmaal en een deugdelijk bed staan op het menu in Hotel Excel.

Woensdag 08-16.
Het ruig beboste Donaudal volgend, bereiken we het charmante oude stadje Ybbs. Voor een bezoek aan zijn imposante abdij in Melk is helaas geen tijd.
Vanuit Spits: "Alweer volop genoten van een superleuke en prachtige fietstocht, deze keer 65 Km mét alweer een boottocht." Tja, nu ze daar toch aan de Donau zitten, is 't moment daar om eventjes de trappers los te laten en, tussen de wijnheuvels van de Wachau, een kleine cruise van 50 minuten van Melk naar Spits te doen.
Intrek wordt genomen in Gasthaus Mariandl en o.m. Marillenknödels, een lekkere streekeigen bereiding van stoemp met abrikozen van ter plaatse wordt ons deel, (alweer) omspoeld met Wachauwijn.

Donderdag 08-17.
Verder het wijngebied van de Wachau doorgefietst: via de talloze dorpjes met hun wijnhuizen, oude burchten, gerestaureerde kerkjes, etc., richting Tulln. Klein beetje misreden waardoor het die dag 70 Km is geworden. Bij het binnenrijden van de stad worden we opgewacht door de indrukwekkend mooie Figurengruppe van het Nibelungendenkmal. Het driesterrenhotel Zecher aldaar is op 't eerste zicht ook al indrukwekkend, maar blijkt overboekt waardoor ook de maaltijd eerder tegenvalt. De avond wordt afgesloten met een wandeling door het stadje en o.m. ook naar het nu verlichte Nibelungendenkmal.

Vrijdag 08-18.
Het Denkmal biedt nog maar eens gelegenheid voor een bezoekje, deze keer ook voor het maken van de obligate groepsfoto's, et alors en route, richting eindpunt Wenen.
Na een laatste, maar eerder korte fiets-etappe van zo'n 50 Km, klinkt het van aldaar: "We zitten in Wenen. 't Is hier snikheet." Er wordt gepickniked onder symbool van de stad, het gekende Reuzenrad in het Praterpark. Aanmelden aan het hotel en de stad in met o.m. een bezoek aan het Belvedere, de Karlskirche (een meesterwerk van de Europese Barok) en het Café Central voor een Wiener Eiskaffee.
Na een busritje gaan we avondmalen in een zeer gezellige tuin in een nabijgelegen stadje in de heuvels en terug naar het Hotel Mercury City. Slapen.

Zaterdag 08-19.
In de voormiddag volgt nog een kort bezoek aan de stad, o.m. aan de Stephansdom. Chrisje is met een deel van de groep 'de appartementen van Sissi' gaan bezoeken terwijl wij een wandeling in het Stadtpark doen. Nogal wat standbeelden van musici zijn er te vinden: van Mozart, Strauss, Schubert ...
Na de middag de bus op voor het eerste deel van de terugreis: 400 Km naar Regensburg. In het Hotel Goetzfried volgt de afscheidsavond waarop ten afscheid gespeeched wordt en iedereen ter herinnering een fietsbroche en een CD van Oostenrijks kaliber onvangt. Aan de twee begeleidster wordt Wachauwijn aangeboden. De creatie van een eigen reislied op de tonen van "Opzij, opzij, opzij ..." vormt de afsluiter van de dag.
Er wordt file verwacht voor de terugreis morgen. Daardoor wordt het vertrek vervroegd en zal het morgen niet tot een bezoek aan Regensburg komen.

Zondag 08-20.
07.45 uur. Iedereen en alles de bus op en de terugreis vangt aan in de hoop de files vóór te zijn.
Het moment is aangebroken om met de resultaten van de persoonlijke opdracht voor de dag te komen. Lieve houdt een toeristische voorstelling van haar gemeente en Chris en Gaby geven elk twee bewogen momenten uit de reis weer. Heel de weg wordt er naar muziek geluisterd en vooral gezongen. Per provincie volgt zelfs de uitvoering van een eigen lied. Voor Oost-Vlaanderen wordt dit uiteraard het onvervalste 'Mijne vlieger'. Op die manier vlot ook de terugreis, bijzoverre zelfs dat om 19.30 uur, anderhalf uur eerder dan voorzien, de fietsdames in Wetteren uit de bus stappen. Bruno deze keer was zo vriendelijk om vanaf hier voor het transport van de bagage in te staan en de koereurs die met hun fiets naar de koers rijden, die moeten ná de koers ook maar weer naar huis fietsen (tenminste toch naar Heusden). Hetgeen geschiede.

Alors c'est fini. Altijd een beetje jammer ...
En -vroegen ze zich af-, hoe gaat 't kot eruitzien als we thuiskomen?

>naar reportageoverzicht 2006<

-------------------------------

De NEEFJES en de NICHTJES, STATUS QUAESTIONIS anno 2006

De generatie van de 29 kleinkinderen van de mémé komt er stormenderwijs aan en de redactie van het Bunderweb wil het niet op zijn geweten hebben om aan deze ongetwijfeld leuke ontwikkelingen bij elk van hen geen aandacht geschonken te hebben. Vandaar alweer dit ... stukje hedendaagse familiegeschiedschrijving. Hopelijk ook nu, en niet alleen in de toekomst geapprecieerd, hopelijk ook door de 'neefjes en de nichtjes' zelf, en niet alleen door de 'nonkels en de tantes'. (06 & 07)

Allemaal Bundertelgen die neefjes en nichtjes, 29 in totaal, en allemaal zo verschillend als iets.
Van elk van hen, hun staat van zaken neergepend krijgen, was echt wel een heuse uitdaging. Maar goed, we weten dat dit in de gang der geschiedenis toch maar een momentopname is, en waar gaten in dit verhaal overbleven is het zaak om die de volgende keer dan maar op te vullen.
We openen het defilé met de oudste en sluiten de stoet met de jonste, 19 jaar na de eerste geboren. Én -voor de goede orde-, de leeftijd die tussen haakjes achter de naam van de betrokkene is weergegeven, is die welke hij of zij in de loop van 2006 wordt geacht te bereiken.

Bart Van Petegem (34), "Bartsjen", het eerste kleinkind van de mémé, om zo te zeggen de 'pater familias' onder de neefjes en de nichtjes, is inmiddels ne'n stevigen Bart die zijn aanvullende opleiding Accountancy en Revisoraat (Leuven '95) vlijtig weet te valideren door de centjes van de gemeente Waarschoot te beheren. Hij is nog altijd een fervente Club Brugge-fan en bij gelegenheid neemt hij wel eens ne ferme plons in een of andere subtropische zee om zich ten volle 'onder te dompelen' in de pracht van het mariene biotoop.

Wim Verbeke (34) is het WWW ingedoken en ontwerpt en realiseert -naar verluidt- websites op bestelling. Vriendin Rosalie Van Waeyenberge (34) heeft ondertussen een 'handleiding als gedragshulp voor kinderen in klinieken' geschreven.
Zoon Jenghiz (1) is immer weer schitterend, blond en geniaal. Meer moet dat niet zijn, dachten ook wij.

Elke Bundervoet (33) werkt nog altijd als kinesiste in het BuSO (Buitengewoon Secundair Onderwijs) in Hagewinde te Lokeren. Ook al omdat haren Pascal (33) voetbaltrainer is van de jeugdploeg van GBA (den Germinal Beerschot - Antwerpen) en daardoor heel weinig thuis is, heeft zij goed haar bezigheid met de kinderen en weinig tijd voor veel anders.
Vik (3), Emma (5) en Warre (6) groeien ondertusen zoals dat met kinderen de gewoonte is, waarbij de niet-afgedragen kleerkes regelmatig verschuiven naar ''t volgende'. C'est la vie.

Greta Verbeke (32) woont nu en voelt zich goed in West-Vlaanderen, daar waar de mensen op straat nog tegen elkaar spreken en waar het gras nog zo groen is als aan den overkant. Zij werkt sinds november 2005 in Bellewaerde Park en is er verantwoordelijk voor de commerciële binnendienst waarbij zij "elke Belgische, Franse of Engelse school, jeugdgroep of -beweging, familie, gepensioneerden- of mindervalidenclub naar het Park probeert te halen!"
Oogappel Loïc (2) blijkt de puzzelkampioen te zijn in de crèche. Hij heeft zich blijkbaar al behoorlijk ingewerkt in de plaatselijke communauteit en spreekt -naar verluidt- "ol stiefchoewd Westvlomsch"!
En, oh ja, Loïc is alsnog de enige man in haar leven. Als iemand eens weet moest hebben van ... "ne goeien" ...

Gerda Verbeke (32) heeft La Douce France verlaten en is momenteel bezig met de uitbouw van een artisanaal kaarsenatelier in Sint-Niklaas.
Naar haar zeggen: "Uiteraard niet zomaar de eerste de beste kaarsen, wat had ge gedacht! De kaarsen worden met de hand gemaakt. De omvang van de kaars kan variëren: van de staart van een hond tot de poot van een olifant of de grootte van het achterwerk van de madam van 't frituur ... Op de kaarsen wordt er tekst gezet, een paar lijntjes poëzie, een pittig citaat of zomaar een gedachte ... Foto's kunnen ook toegevoegd worden.". De naam van het atelier is FAjRO, wat 'vuur' in het Esperanto betekent.
Ondertussen blijf zij verder opdrachten vervullen als gids bij tal van organisaties en is zij van plan vanaf augustus te gaan samenwonen met vriend Pieter (27).

Koen Van Petegem (32) weet bij KVP Consult ook nog altijd wat gedaan en kijkt samen met Anouk (32) uit naar de afwerkingsfase van hun woonst in Lovendegem. Met zijn werk heeft hij het -naar verluidt- zeer druk, meer speciaal met werken maar ook met op restaurant gaan en dure wijnen degusteren. En Anoukske almaar werken op ne boterham met een glaasje pompwater. Van geen wonder dat ze er zo fijntjes bijloopt!

Jo Bundervoet (31) wordt leerkracht bouw, ook al aan het BuSO, maar dan ergens rond Audenaarde en Vicky (25) is gestopt met werken nu zij alle tekenen van gevorderde zwangerschap begint te vertonen. Naar verluidt zou het voor half oktober zijn, maar in afwachting daarvan, dromen zij nog altijd van verre reizen en trekken zij geregeld met Gidia, hun Schotse collie naar de hondenschool. Gaan zij nu eigenlijk nog trouwen?

Peter Bogaert (31) vindt na een aantal jaren omzwerving in de transportsector zijn draai als chauffeur: zijn belangrijkste bezigheid momenteel is zijn job als privé-chauffeur en interne chauffeur voor BDO Atrio (Auditors, Accountants, Advisors) wereldwijd. Ook rondreizen met de moto is een van zijn favoriete bezigheden en bij al deze reisactiviteiten hoopt hij dat ‘de einder’ nog niet in zicht is.
En áls hij 'thuis' is, woont hij met Erica (24) nog altijd in het moederlijk huis in de Jan Furnièrestraat 22 te Gentbrugge, áls hij al niet in de zomer een paar maanden naar Tenerife trekt, ook al in het huis van zijn mama die dan op háár beurt de zomer 'thuis' (!) in Zaffelare komt doorbrengen. Moeilijker moe je 't nie maken newaar ...

Caroline Lebon (30) & haar Petercamse Jan (28) vertoeven al drie jaar nog steeds samen in Leuven en zijn druk op zoek naar een eigen huis of grond om er daar eentje te bouwen. We hebben al langer in dit web gedocumenteerd dat de genaamde Lebons 'geen zittend gat' hadden en zeer verspreid in het land en ook in Nederland voorkwamen (zie daarvoor de pagina familienamen, deel II. Klik daarvoor hier).
Op naar het Leuvense dus, en dat ze het menen, wordt gesuggereerd door de mededeling dat ze grootse plannen hebben, meer speciaal op 07-07-07.
Geheel en al dit terzijde heeft Caroline haar doctoraatsthesis ingediend. De presentatie daarvan gebeurt wellicht nog dit academisch jaar en vanaf 1 oktober e.k. start zij alvast haar stage aan de Brusselse balie als advocaat. Zij gaat van dan af aan de slag op het departement 'litigation & contracts' bij Allen & Overy, een Engels kantoor met vestigingen in 25 steden wereldwijd, in België alleen al met 120 advocaten in Brussel en Antwerpen. Wij veronderstellen dat zij haar contract met dat advokatenkantoor daar goed heeft gelezen alvorens te tekenen en, móest ge dus ooit eens een probleemken hebben met een procesken rond een internationaal contraktsjen of zo ..., ge kunt nie weten waar goede buren goed voor zijn ...

Bij Ann Meirlaen (29) & Geert (30) blijft het stil daar in Berchem.

Liesbet Bundervoet (28), werkt nog altijd op de luchthaven van Zaventem, maar kijkt uit naar iets dichter bij huis. Zij is sinds de eerste september 2005 samenwonend met Deemy De Wilde (23) in de Luikstraat 52 te Lokeren, de vroegere woning waar Bram & Lotje huisden. Samen worden zij binnenkort conciërge van jeugdhuis Okapi in Lokeren.

Kim Meirlaen (27) is nog meer "gebeten geraakt door kite- en windsurfen", meer speciaal door 'wavesailing'. Hij heeft op het werk 'vlottend kader' verkregen hetgeen betekent dat hij iedere namiddag vrij is en in de toekomst meer lange reizen kan maken. Daardoor kan het zijn dat je hem in januari en februari van volgend jaar ergens in Zuid-Afrika tegen het lijf loopt (of surft).
Het afgelopen jaar heeft hij zich zowat beziggehouden met hemzelf d.m.v. avondcursussen wat bij te scholen op gebied van metsen en vloeren en met zijn vriendin(nen) waarmee hij het op "het gemiddelde aantal per maand ofzo ;)" houdt.

Bram Bundervoet (27) timmert nog altijd aan de weg bij de Vlaamse Gemeenschap en zorgt er zodoende voor dat onze Vlaamse wegen tot de beste (in ieder geval toch tot de betere) van het Euraziatische continent behoren. Goed zo Bram, doe zo voort.
Zijn Lotje (28) geeft zich, na de geboorte van Otta (1) alweer helemaal aan haar 2de kleuterklasje. Als er iemand nog een stukje Boch-porselein verloren in de kast of op de zolder heeft staan, ge kunt er haar een enorm plezier mee doen. 't Hoeft trouwens niet alleen om een 'stukje' te gaan.

Stijn Bundervoet (26) brouwt nog altijd Palm bij Palm en palmt er met zijn Annemie (26) nog altijd lustig op los in de Zandpoortstraat aan ’t Justitiepaleis, maar zou -naar verluidt- zachtekes aan uitkijken naar 'iets definitiefs' (hiermee is een woonst bedoeld!). Als 't zover is, moeten we ons daar zeker eens op een Palmke gaan trakteren.
Veel nieuws valt daar verder tussen de palmiërs niet te rapen, behalve dan dat ze -naar niet bevestigd bericht- ook nog aan 't uitkijken zijn naar een wat huiselijke hond, als 't kan, ne Palmatiër. 

Hendrik Lebon (26) strekt in zijn eerste professioneel jaar als podiumkunstenaar de benen, slaat de vleugels uit en rotst van hot naar her om van alles en nog wat op de planken te brengen: 'Dracula', 'Je negeert de waarheid', 'In 't witte paard', om er maar een paar op te noemen. De Jong Top Talent Prijs een jaartje geleden heeft hem duidelijk deugd gedaan: hij vliegt nu al naar New York voor een dansstage! Wie doet het hem na?
Zijn kunstenmakerspagina nog niet gezien? Klik hier.

Sarah Van Der Straeten (26) vertoont een manifeste reflex naar Gent en meent daarmee haar natuurlijk habitat terug gevonden te hebben: "Opnieuw Gantoise (i.p.v. BXLoise) worden, met mijn lieveke aan mijn zij”. En ze meent het met haren Nico (26) want, na de vuurproef met de bibberduik in de Piereput, wordt vanaf 28 juni het huis in de Frans Rensstraat 58 hun residentie. En bij zo’n geplande zelfomvorming naar "Sarah-Handygirl Van Der Straeten" komt wel wat kijken: huishouden en 2 uur woon-werk erbij.
Dan is zij ook nog op zoek naar de geschikte avondbezigheid: een taal om te leren, weer flamenco naast fiets en badminton, en iets creatiefs, en iets van zang en/of accordeon (heeft ze al, en Bruno is al gesoliciteerd!). Juni en juli 2006 zijn zowiezo een complete omwenteling in haar leven en dan wil ze daarbij nog een ideaal gezond leven leiden ook! Wie wil dat nie en wie ... doet het haar na?

Els Bundervoet (26) heeft na haar omzwervingen in de sociologie, twee jaar geleden het roer helemaal omgegooid en is overgestapt op de verpleging. Ze is nu met veel enthousiasme aan haar tweede bachelorjaar bezig en geniet van de praktijkstages. “Volle kracht vooruit” heet ze het, en meteen is zij dan maar gaan samenwonen in de Zomerstraat 56 in Gent met haren Bert (30).
Ze doet nog altijd aan keramiek in de Academie voor Beeldende Kunsten en is bovendien maar eens begonnen met pianolessen. Ook al van een druk leven gesproken …

Dat Mieke Verbeke (25) als medisch secretaresse is gaan werken in het Universitair Ziekenhuis te Antwerpen wisten we al uit vorige berichtgeving. Zij heeft verder het aangename aan het nuttige gekoppeld (of was 't andersom) door een huis te kopen en sinds januari 2006 met haren Gert (33) in Rumst te gaan samenwonen. Het afgelopen jaar was dus daar aan 't oostelijk front wel degelijk heel belangrijk, maar écht grote toekomstplannen, die komen er pas binnen een jaar of zo. Waarvan acte.

Sam Creve (24) is een van de drie kolonisten die een doorslaggevende rol speelden bij de annexatie van Begijnhofdries 48 aan het Bunderimperium. De jongeheer in kwestie is nog altijd classicus, amateursaxofonist en lyrische baryton, en sinds kort vegetariër, van het niet-veganistische en het niet-proselytische type (niet zó fanatiek dus).
Na een thesis in het Spaans en een project over de vertaling van de brieven van de apostel Paulus, zal hij zich de komende jaren in de vakgroep Latijn en Grieks (Faculteit Letteren en Wijsbegeerte, UGent) in leven houden met Griekse naamvallen en eerste-bachelorstudenten.
Vriendin Elise (20), deelt zijn liefde voor muziek en taal -in het bijzonder het Spaans- in die mate dat ze tot februari '07 het schilderachtige Zeveneken inruilt voor het gitarenstadje Aranjuez. 't Moment om eens het Concierto van Joaquín Rodrigo te laten weerklinken, vinden wij.

Bruno Bauwens (24) jeunt hem in zijn derde studiecyclus, meer speciaal door het maken van computerprogrammaatjes om allerlei hersensignalen te analyseren en dan nog wel met de bedoeling dat die programmaatjes slim genoeg zijn en eenvoudig te gebruiken zodanig dat zélfs een eenvoudige doctor in de neurologie ermee overweg kan. En van zijne prof mag hij de studentjes de kenne en de kunne van de medische informatica proberen bij te brengen.
Hij woont straks een jaar in de Begijnhofdries 48, samen met Sam en Hendrik, -naar zijn zeggen- op het eerste zicht twee brave lieden. Collegiale zwijgplicht belet hem evenwel om daarover meer in de openbaarheid te brengen. De piano, het accordeon en de stem als zanger in Furiant blijft nog altijd zijn hobby-instrumentarium, maar ook opruimen en kuisen horen voortaan tot de favoriete bezigheden (zegt hij).
Relationeel? “Geen commentaar!”

Dat Willem Lebon (24) niet iemand is die regelmatig zijn mails checkt, dat wisten we al langer, maar, nu hij zowel aan de blok is van zijn derde proef diergeneeskunde, specialisatie grote huisdieren, zal er dat wel niet op beteren. Eindexamen dus, máár bovendien vervangt hij bijna dagelijks de dierenarts van het dorp (stamp van een paard gekregen en een barst in zijn been, ... grote huisdieren hé!). Als dus uwen kanariepiet, uw poes of uwen leguaan een niesvallingske hebben, uw brontosauruske of uwen kameel de vliegende rietepetiete krijgt, veearts van dienst is voortaan: Willem van Heusden.
En -niet te vergeten-, ook Bérengère (23) zit in de laatste lijn voor haar diploma: bachelor initiële lerarenopleiding secundair onderwijs, richting muziek en economie.

Van Ruud Meirlaen (22) hebben we niets meer gehoord sinds zijn plechtige communie.

Lore Creve (22) creëerde het afgelopen jaar, samen met vriendin Benedikte een eigen ding: WILD, succesvol ten tonele gevoerd (zie de nieuwspagina 2006) en alom geapprecieerd zodat deze productie nog een vervolg kende. Ze beschouwt evenwel haar opleiding in de meestergraad woordkunst aan het Herman Teirlinck Instituut nog niet als af en is zinnens vooreerst een sabbatical (½) year te wijden aan de uitwerking van een cultureel programma voor weeskinderen in Costa Rica. Na deze bezinningsperiode met vrijwilligerswerk hoopt zij gerijpt te zijn voor een volgende stap in haar ontwikkeling. Wordt het filmregie? Of ... misschien iets totaal anders?
In ieder geval, het Bunderweb kijkt met belangstelling uit naar haar kunstenmakerspagina.

Jeroen Bauwens (22) heeft de scheiding met zijn vriendin verwerkt en concentreert zich nu volop op de studie van de biotechnologie.
De viool blijft evenwel nog altijd een vast atribuut in zijn dagelijks leven en, áls daar eventjes de tijd voor is, worden nog altijd nieuwe goochelnummertjes ingestudeerd en ten beste gegeven.
Afgelopen jaar werd ook zijn 'kunstenmakerspagina' in dit web gerealiseerd. Klik daarvoor hier.

Lieselotte Bundervoet (21) combineerde, na een wat haarzelende start, het afgelopen schooljaar 1ste en 2de jaar bachelor ergotherapie. Het eerste zit erop en aan het tweede is nog wat werk.
Al langer op zoek naar zichzelf, maar één jaar lang al "is zij met Free".

Sofie Van Der Straeten (21) zit met een eindwerk over het beleid van niet-begeleide minderjarige vluchtelingen in de rechte lijn van haar laatste jaar bachelor communicatiebeheer, optie pers en voorlichting, ook wel 'journalistiek' geheten. Momenteel loopt zij stage bij radio één alwaar zij research doet voor het zaterdagvoormiddagprogramma ‘brood en spelen’. Sinds kort zingt zij ook jazzy en hoopt het schooljaar af te ronden met een schitterende reis naar Thaïland en Laos. De groeten van de Bundervoetfamilie aan de familie Boumibol aldaar!

Bert Bundervoet (19) heeft op 11 juni laatstleden, samen met vriendin Sarah, de verjaardag gevierd van drie jaar samen, en, ook al samen, zetten zij hun beste beentje voor bij de examens van het eerste bachelorjaar: Bert in de bio-ingenieurswetenschappen en Sarah bij de vertaler-tolkers.
Hem is bovendien een enthousiast Chiro-leider en balt volley bij het Evergemse EEVOC. 

Ook al in de zoektocht naar zichzelf, heeft Astrid Creve (17) het afgelopen jaar school gelopen in de Steinerschool in Gent. Naar verluidt, voelt ze zich daar bijzonder goed thuis en geniet ze ervan, niet in het minst van de artistieke dimensie die daar aan het onderwijs gegeven wordt. Zij gaat haar laatste jaar secundair onderwijs tegemoet en is vast van plan dit af te ronden met een ongetwijfeld schitterend eindwerk over surrealisme.
Geliefde bezigheden? Mensen leren kennen en heel veel leute maken.

Met Lien Meirlaen (15) tenslotte blijft de communicatielijn verbroken. Spijtig.

Wordt vervolgd (... hopelijk toch).

>naar reportageoverzicht 2006<

-------------------------------

ASOR vzw

Goed een jaar geleden werd Zuidoost-Azië getroffen door een Tsoenami. Het dodental liep op tot in de honderd duizenden. De televisiebeelden, maar vooral de aanwezigheid daar op dat moment van Jo en Vicky, bracht deze natuurramp iets dichter bij huis en prompt werd door tante Rit de actie Nias 2004-12-26, een speciale actie voor 'de vergeten eilanden' ondernomen. Het Bunderweb heeft dit initiatief toen ten volle ondersteund.
Iets langer geleden, in 1994, kende Rwanda in Centraal Afrika óók zijn armageddon. Bij de genocide aldaar werden naar schatting 500.000 tot 1 miljoen voornamelijk Hutu's en gematigde Tutsi's omgebracht. Ook hier -en niet in het minst hier omdat dit geen 'natuurramp' betrof, is de ontreddering van het land en zijn bevolking niet in te schatten.
Als gevolg daarvan richtten in 1996 nonkel Walter, samen met broer Omer Verbeke en Rwandees Jean-Dieudonné Ntasinzira Asor vzw op ('Actie voor het bevorderen van het schoolgaan van Rwandese weeskinderen vzw'), met als algemene doelstelling: de weeskinderen als gevolg van deze volkerenmoord, voornamelijk via scholing uitzicht bieden op een nieuw leven en een toekomst. Inmiddels heeft Asor-Rwanda in de hoofdstad Kigali de bouw van een beroepsschool aangevat. Om dit initiatief de nodige bekendheid te geven en de nodige fondsen ervoor verzameld te krijgen, werd met de medewerking van de Bunderwebbeheerder een eigen web op touw gezet. Een eerste versie hiervan werd inmiddels gepubliceerd en de webbeheerder hoopt daarbij het aangereikt tekst- en beeldmateriaal verwerkt te hebben tot een genietelijk en zinnig geheel: het Asor-web. (01-12)

Ook bij dít initiatief richting derde-wereld waar wij van in de familie toch enige betrokkenheid vertoonden, hoort iets meer duiding, zeg maar: het échte verhaal. Vandaar een exclusief interview met Omer Verbeke, een van de drijvende krachten achter het ASOR-project en broer van mede-initiatiefnemende nonkel Walter.

En zo komt ook de Rwandees Dieudonné in België terecht?
Omer: Tijdens de volkerenmoord van 1994 werden vader Ntasinzira, een broer en een zus van Dieudonné vermoord. Zij waren Tutsis. De tegenstelling tussen Hutus en Tutsis bestonden al langer: reeds in 1990 werden de Tutsis vervolgd en opgesloten. Zo ook Dieudonné.
Als ik in 1991 -vanuit België deze keer- op bezoek ga bij de Ntasinziras vraagt Dieudonné mij of hij een tegenbezoek mag brengen in België. Zo komt hij enkele maanden later hier aan. Onmiddellijk vraagt hij politiek asiel aan. Gezien zijn levensbedreigende situatie in Rwanda krijgt hij snel het statuut van politiek vluchteling en mag hij definitief in België blijven. Hij vindt werk en dat tot in 1996.
Ondertussen vindt in 1994 in Rwanda de volkerenmoord plaats.

De duizenden weeskinderen die na de volkerenmoord in Rwanda achterbleven waren de aanleiding om ASOR op te richten. Zodoende zijn jullie bij Walter gaan aankloppen “om ook mee te doen” en heeft in 1996 ASOR het statuut van vereniging zonder winstoogmerk aangenomen.
Omer: Over het ontstaan van ASOR vind je heel wat op de website. Het begin was moeilijk en traag bij gebrek aan middelen en omdat het lang zoeken was hoe en wat we eigelijk zouden kunnen doen.
In 1997 keerde Dieudonné terug naar Rwanda. Tutsi-zijn was geen misdaad meer (de Tutsis waren nu aan de macht, n.v.d.r.). Hij huwde er met Jacqueline Kambibi en ze hebben ondertussen 3 kinderen. In Rwanda probeerde Dieudonné iets te doen voor de weeskinderen, in samenwerking met andere organisaties zoals het Rode Kruis, Unicef, de Commissie voor de Rechten van de Mens, enz. Vanuit België probeerden Walter en ik, via de inmiddels opgerichte vzw, wat financiële middelen te verwerven en op te sturen, maar dat was allemaal zeer beperkt.

Maar daar bleef het niet bij.
Omer: Gelukkig. In 2000 haalde Dieudonné het in zijn hoofd om in Kigali een ateliertje te bouwen en enkele klasjes te huren van de parochie Kicukiro om wat kansarme jongeren de mogelijkheid te geven een beroep te leren: lasser, schrijnwerker of metser. Bij die jongeren waren weeskinderen maar daar kwamen later ook straatkinderen bij die naar hem gestuurd werden door een opvanghuis. Ook probeerde hij, met een zeker succes, autoriteiten en ambassades in Rwanda te interesseren voor het schooltje en voor het lot van de honderdduizenden jongeren in Rwanda die geen werk hadden en niet naar school gingen.
Tegelijk maakte hij zich ongerust over de toekomst en de veiligheid van zijn eigen kinderen, want onderhuids bleef de tegenstelling Hutus-Tutsis verder woekeren. Gezien hij de Belgische nationaliteit had kon hij gemakkelijk naar België terugkeren en liet hij ook zijn vrouw en kinderen overkomen.
Het is pas vanaf die tijd dat ASOR serieus gegroeid is. Het schooltje werd gedoopt tot EFPJ Kicukiro: Ecole de Formation Professionnelle pour les Jeunes de Kicukiro. ASOR, m.n. Dieudonné, Walter en ikzelf, begonnen verwoede pogingen te doen om het project bekendheid te geven door een folder te laten drukken, voordrachten te geven met dia’s, contacten te leggen met Rotary-clubs en met ministeries voor ontwikkelingshulp, om de middelen te vinden voor de werking van de school en voor de bouw van enkele klassen en werkplaatsen. ASOR hield zo het hoofd boven water, maar méér niet.

Tot er hulp komt opdagen …
Omer: In 2003 nam ASOR contact met de Bestendige Deputatie van de Provincie Oost-Vlaanderen. Daar kreeg ASOR vrij vlug een gewillig oor en in 2004 konden we ons project voor de bouw van een school indienen. Toch moesten we wachten tot 2005 vooraleer subsidies toegekend werden om de school te bouwen. Dieudonné en ikzelf reisden ondertussen naar Rwanda om de nodige toelatingen te verkrijgen en Dieudonné gaf een groot terrein van het familie-patrimonium cadeau aan ASOR om de school te bouwen. Er werden ook interessante contacten gelegd met het technisch bureau van het aartsbisdom Kigali. Het is dit bureau dat de officiële plannen getekend heeft en ons alle steun beloofde voor de uitvoering ervan. En als bij mirakel kwamen in augustus 2005 nog een paar zeer milde weldoeners opdagen die het mogelijk maakten om direct aan de bouw te beginnen.

Het zijn niet enkel de stenen en het gebouw die een school maken …
Omer: Til toch maar niet te licht aan de materiële noden van zo’n school in Rwanda. Niet alleen de bouw, maar ook de werking van de school kost veel geld. Voortdurend moet er materiaal voor de werkplaatsen aangekocht worden: ijzer om te lassen, hout om te bewerken, ook enkele elektrische werktuigen zijn echt nodig. Bovendien, zoals in wel meer Afrikaanse landen, is de elektrische stroomvoorzienig er beperkt tot enkele uren per etmaal. In Kigali is er meestal ‘s nachts elektriciteit, maar voor de werkplaatsen hebben we overdag elektriciteit nodig. Het tekort aan stroom werkt ook ontmoedigend voor de leerlingen en de lesgevers. Ze verliezen veel tijd omdat ze geen praktijk kunnen doen. We denken er ernstig aan om een stroomgenerator te kopen zodat we bij onderbrekingen op eigen stroomvoorziening kunnen overschakelen. Maar ook daarvoor hebben we nog geen geld beschikbaar. Bovendien, een motor laten draaien kost dan weer brandstof, wat dan weer de permanente werkingskosten de hoogte injaagt.
Maar inderdaad, het zijn niet de stenen en de gebouwen die het bijzonderste zijn, maar wel de jongeren zelf! Ook daar is nog heel wat werk te doen. We zoeken nog naar goede lesgevers en een degelijke schoolverantwoordelijke.
Wat ons, naast de steun vanuit België, het meest bemoedigt is het contact met de leerlingen zelf. Ik herinner mij de eerste keer dat de certificaten van de school EFPJ uitgereikt werden, op 10 november 2003. Ik was zelf ook in Rwanda en kon het dus allemaal meemaken. Het was een echt Afrikaans feest. Er was een vertegenwoordiger van het Ministerie gekomen en de leerlingen hadden hun beste kleren aangetrokken, ten minste voor zover ze die al hebben. Er was een opperbeste stemming en de 15 laureaten zwaaiden met hun certificaat: het eerste dat ze in hun leven verdiend hadden, want velen van hen hadden zelfs niet eens de basisschool afgewerkt. Toen ik enkele maanden later terug in Rwanda was hadden de meesten van hen al werk gevonden in de ondernemingen van Kigali. Het deed deugd te vernemen dat EFPJ Kicukiro een goede reputatie aan het opbouwen was en dat de leerlingen bekwaam waren in hun vak. 
Dat blijft voor ons het voornaamste: dat we een degelijke vorming kunnen geven aan jongeren die anders geen kansen krijgen in het harde leven daar. Maar om die vorming op peil te houden wordt van hieruit een voortdurende aandacht en inspanning gevraagd. We zullen met andere woorden nog lang verplicht zijn steun en weldoeners te zoeken. Toch hopen we dat de school EFPJ met de jaren zó zal kunnen uitgebouwd worden dat ze ook financieel zelfbedruipend wordt, want van een arm land als Rwanda moeten we van de regering niet direct grote financiële inbreng verwachten.

Misschien toch maar verder proberen die overheid op haar educatieve verantwoordelijkheid te wijzen!

Hartelijk dank voor uw verhaal.

Wie het web van Asor vzw wil bezoeken, klikt hier.

L.B.

>naar reportageoverzicht 2006<

-------------------------------

Mémé Zaffelare, TERUG VAN WEGGEWEEST (deel III)

Op vrijdag 6 januari 2006 is -wat later dan verwacht- mémé Zaffelare voor de derde keer in haar relatief korte patiëntencarrière ontslagen uit de geriatrische afdeling van het Sint-Lukasziekenhuis en heeft de Kerkstraat 88 vervoegd. Verzwakt als zij is, en meer en meer hulpbehoevend, wordt alles in het werk gesteld om haar het leven aldaar zo confortabel mogelijk te maken. (01-06)

Hier volgt het verhaal van de laatste 3 weken ziekenhuis.
Zaterdag 17 december 2005. Als gevolg van hoge koorts (39,2°) waarbij de huisarts een hoorbare pneumonie vaststelt, wordt beslist de mémé opnieuw te laten opnemen in het Sint-Lukasziekenhuis in Gent voor een intraveneuze antibioticakuur, zo een beetje gelijk bij de vorige keer, maar nu “zijn ze er goed op tijds bij”. Eerst nog, wegens plaatsgebrek, in een kamer op de dienst Nefro-Gastro, maar na ’t weekend op haar vertrouwde stek op de acute afdeling van de Dienst Geriatrie, kamer 6 op het tweede verdiep van de vroegere Volkskliniek en met uitzicht op het parkeerplein daarvóór.
De nachtelijke nabijheid van (een van) haar kinderen zoals dat sinds haar vorige opname in het ziekenhuis gebruikelijk was, blijven doorlopen en, mits een béétje organisatie, wordt ook bij deze gelegenheid voor overdag een beurtrol opgesteld.
Haar gezondheidstoestand wordt precair genoemd. De genezing evolueert traag o.m. als gevolg van een antibioticum-allergie. Bij omschakeling naar een ander antibioticum reageert de patiënt goed: ook de heup- en urineweginfectie gaan de goede kant op.
Zondag 25 december. Bruno en Jeroen slepen accordeon en viool aan en brengen in het zaaltje van het geriatrisch verdiep een Kerstconcert, “Het Betere Kerstlied” zoals zij het zelf noemen. Hendrik speelt voor partituurstaander en zorgt tussendoor voor enige ambiance. De familie is ruim aanwezig en bij het horen van, komen druppelsgewijs nogal wat meekes en peekes aangesloft om mee te genieten van de viool- en accordeonklanken. Na afloop ("Is 't nú al gedoan?") sloft iedereen ondersteund door familie of lotgenoot terug naar zijn/haar kamer: weer iets dat ze hen niet meer kunnen afpakken! En de mémé, die is tevreden, tevreden over al die muzikale zaligheid op Kerstdag.
De genezing gaat traag. Het jaareinde nadert. Het ontslag uit het ziekenhuis zal niet meer voor vóór Nieuwjaar zijn. Even wordt overwogen het oudejaarsavondfeest van de Kerkstraat naar de Grauwpoort te verplaatsen, iets dichter bij het hospitaal dus, maar van die 'halve' oplossing wordt afgezien en zo komt het dat, voor het eerst sinds jaren, oudejaarsavond niet samen met de kinderen en schoonkinderen gevierd wordt. Het feest zal later in de Kerkstraat eens overgedaan worden.
De longfoto wijst uit dat alles in de goede richting gaat.
Vrijdag 6 januari 2006, 16 uur. Nogal snel wordt ineens beslist om de mémé uit het ziekenhuis te ontslaan en wordt –zowaar nog sneller- ook beslist om diezelfde avond met z’n allen in de Kerkstraat krijgsraad te houden om te zien hoe een en ander in de toekomst georganiseerd kan worden. Er zal een tweede huisarts aangesproken worden voor in 't geval. Ook wordt in de mogelijkheid voorzien om zuurstof toe te dienen. Een tillift moet het gemakkelijker maken om in en uit het bed te komen en een bijzettafeltje is ook al weer niet zo'n overbodige luxe.
So far, so good. Alweer.

>naar reportageoverzicht 2006<

-------------------------------