-------------------------------

Tante Imelda (100) ten grave

Op zondag 24 oktober j.l. mochten we haar eeuwfeest nog meemaken, een schitteren feest waarover wij in dit web rapporteerden (klik daarvoor hier). Een klein jaartje later evenwel, op 3 augustus 2011 overleed na een val gevolgd door ziekenhuisopname, Imelda Vermeulen, langst overlevende dochter van de familie Petrus Alfons Vermeulen en Emma Dobbelare en weduwe van Achiel Bundervoet, tweede zoon van Benoni-Karel Bundervoet en Emma De Pauw.  (08/10)

Lofrede uitgesproken door Kristof Aneca, kleinzoon van de overledene

Gent, 10 augustus 2011.

Bij ons mé op bezoek gaan, dat was Kerkbrugge kermis. Taart eten en koffie drinken, liefst zo veel mogelijk. “Er is nog, hé”, hoorde je haar meer dan één keer zeggen.
Bij ons mé op bezoek gaan, dat was nieuwjaar wensen. Dat was nonkels en tantes terug zien, neven en nichten, broers en zussen. Allemaal samen, op elkaar gepakt, naast elkaar in de zetel of op een oude stoel in dat nog veel oudere huis. En telkens als het huisje net te klein leek te worden, kwam daar weer een achterkleinkind bij. Ondertussen stonden er voor ons mé al 7 achterkleinkinderen op de teller, met nog één onderweg. Ze zag ze maar al te graag komen en had haar plezier in hun deugnieterijen. Ze had ze in de gaten en volgde ze op de voet.
Bij ons mé op bezoek gaan, dat was ook een beetje gekeurd worden. Zelfs al zag ze niet meer zo goed de laatste jaren, ze had het gezien als je haar wat langer was geworden. Wie wat gewicht had verloren of een beetje was bijgekomen, kreeg het te horen. En dat laatste was voor haar een compliment, wel te verstaan. 
Al was ze van langs om stiller en kon ze de gesprekken niet zo goed meer volgen, ze was nog steeds het onbetwistbare centrum van het gebeuren. We waren er ons misschien niet altijd ten volle van bewust, maar we waren daar steeds voor haar. Als ons mé ons had uitgenodigd, dan kwamen we, geen excuses. Zij was voor ons het centrum, de mater familias. Dat is nu weggevallen, maar voor ons zal ze altijd dat centrum blijven. Dat kan gewoon niet anders.

Nog geen jaar geleden, groot feest! Ons mé werd 100 jaar. Velen van jullie waren daar toen ook. Ik kan jullie verzekeren, daar heeft ze van genoten. Niet alleen van het feest zelf, maar zeker ook achteraf, met het fotoalbum op de schoot. Iedereen nog eens gekeurd en van commentaar voorzien. Meerdere keren. Vóór het feest werd ze ook ontvangen op het gemeentehuis. Klinkt misschien vanzelfsprekend, maar een 100-jarige wordt doorgaans gehuldigd in het rusthuis en komt niet zelf naar het gemeentehuis. Niet zo bij ons mé, die woonde tot voor kort, overdag nog in haar eigen huis. “Op die manier wil ik ook wel 100 jaar worden” zullen er al veel gezegd hebben. Nog helder van geest en in je eigen huis blijven wonen, dat is buitengewoon op die leeftijd. Het mag duidelijk zijn dat dit enkel mogelijk was door de goede zorgen van haar eigen kinderen, die dag in dag uit voor haar in de weer waren. Ook dit klinkt misschien vanzelfsprekend, maar dat is het allerminst. Voor een groot stuk zijn zij het die ons mé een mooie oude dag hebben bezorgd. Net zoals zij zelf voor ons pé heeft gezorgd toen het nodig was.

Na het eeuwfeest ging het langzaam bergaf, en de afgelopen weken in het ziekenhuis tikten haar laatste uren onverbiddelijk weg. “Het is goed geweest” en “Wat doe ik hier nu nog?”. We hadden het haar al meer horen zeggen, “Als ik er dan nog bij zal zijn…”, en zo. Deze keer kreeg ze jammer genoeg gelijk. Ze is er niet meer bij.
Ons rest enkel nog de herinnering aan haar. Maar die herinneringen zijn onbetaalbaar en vooral onuitwisbaar. We zullen allemaal nog vaak aan haar denken en faits divers ophalen. Maar bovenal zullen we haar missen. De talrijke, mooie en warme herinneringen zullen voor ons een troost zijn.

Kristof.